Dorpsavonturen

Rond kwart over zes deze avond kreeg ik opeens een onweerstaanbare trek in pizza. Zou er nog een winkel open zijn in mijn nieuwe dorp ?
Mijn nieuwe stek mag dan wel een dorpje zijn, internet is hier wel alom aanwezig. Dus tikte ik snel de naam van de winkel 5 huizen van ons verwijderd in, en zag dat de winkel tot half zeven open was.
“Jij ook een pizza ?” vroeg ik in alle spoed aan het liefje. “Doe maar” zei hij.
Ik snelde de auto in en parkeerde mij 300 meter verderop.

Twee winkelmeisjes waren de afdeling vlees en brood aan het opruimen. Ik knikte goeiedag en liep op een drafje naar de diepvriesafdeling. Twee pizza’s en nu richting kassa.
Ondertussen waren alle lichten gedoofd en moest ik het stellen met het daglicht dat via het buitenvenster naar binnen kwam.
Plots werd ik er mij van bewust dat het wel héél stil was.

Ik liep in de duisternis terug richting vleeswaren en zag dat de winkeldames weg waren.
Hier en daar brandde noodverlichting.

“Kan ik betalen alsjeblieft ?” riep ik met een beetje angst in de keel.
Ik zocht mijn mobieltje want plots had ik door dat ik gans alleen in de winkel was.
Geen GSM bij. Had ik ook niet nodig voor een blitzbezoekje aan de winkel 300 meter verderop.

Gestommel achterin de winkel.
Een man – de baas zelf – kwam me tegemoet.
“Ze vertelden me net dat er nog een auto op de parking stond en dat er waarschijnlijk nog een klant binnen was“, zei hij.
“Eu, ja… Kan ik betalen ?
Hij glimlachte.

“Dat is dan 8 euro en iets.”
Hij reikte me een gratis zak aan (anders te betalen) als troost. Of wou hij mij gewoon snel buiten krijgen ?
“Ik loop wel even met je mee” zei hij.
“Het gaat wel hoor,” antwoordde ik snel.
“Straks gaat het alarm af, ik zal maar met je meegaan“.

Liever geen alarm.
Ik stapte de auto in.

“Ik zal in de toekomst wat vroeger komen“, wuifde ik hem nog toe.
“Niet nodig hoor, het alarm zou wel afgaan !”