Niet lief

De voorbije week twee werkvergaderingen achter de rug en tweemaal spijt. Eentje was op vrijwillige basis. Ik laat mij nog altijd vangen door de bedenking dat ik misschien wat mis als ik er niet bij ben. (overschatting van mezelf ?). Tweede vergadering was van ‘moeten’.
Ik heb niet zo’n goede ervaringen met vergaderingen. Laat staan deze op ons werk.
Personeelsvergaderingen zijn bijna altijd informatievergaderingen. Iedereen hoopt stilletjes dat er geen interactie komt. Met zo’n kleine 100 beginnen discussiëren en je weet wel waar je begon maar het einde is dikwijls zoek. Tot een slimmerik (???) het als onderwerp van een nieuwe (!!!) vergadering zet. Ik onderga – zoals de collega’s – de vergadering en neem de informatie tot mij. Een noodzakelijk kwaad maar al bij al toch redelijk efficiënt. Sprekers krijgen maar een paar minuten toebedeeld. Er is een agenda op voorhand.
Als het efficiënt gebeurt kan ik mijn hekel aan vergaderingen nog net wegredeneren.

Alleen ging het deze week helemaal fout. De Kaat-alarmbel ging af. “Er zijn collega’s die” ; “Er zijn collega’s” die zus , “men zou toch moeten ….”.
De vergadering werd langzaamaan een therapiemoment : uit je frustraties !
Nu heb ik zelf zo goed als geen frustraties over collega’s. De ene is zus, de andere is zo. Iedereen doet wel z’n best denk ik.

Ik probeerde te verzoenen door te zeggen dat ik mijn collega’s niet van slechte wil verdacht. En dat ik het een beetje jammer vond als men anoniem collega’s beschuldigde in de zin van ‘er zijn collega’s die’. Dat ik vond dat je je ergernis tegen de persoon in kwestie moest uiten en niet in anonieme bewoordingen moest spreken.

Het werd mij niet in dank afgenomen.
Discipline ! Eensgezindheid ! Iedereen moet zich aan dezelfde (zelfuitgevonden) regels houden !
Ik zat er bij als een zachtgekookt ei.
Ik had net intens De Golf gelezen. Dat gaat over een school waar discipline en we-moeten-allemaal-hetzelfde-doen-en-zijn het motto was. De discipline werd onderdrukking van elke persoonlijke wil of alles wat boven- of ondergemiddeld was. Wie niet was zoals het reglement voorschreef, werd terecht gewezen.

Ik zat bijna bangetjes in de vergadering. Zou De Golf hier ook aanslaan ? Zonder twijfel.
Ik bedacht opeens dat al wie schreeuwt om discipline en soms redeloos volgen van reglementen dikwijls vol frustratie zat.

Je mag je daar allemaal niet zoveel van aantrekken, zei mijn liefste ’s avonds.
En H., een goeie collega in dezelfde situatie zei : gewoon slapen tijdens die vergaderingen. Er is toch nog nooit iets veranderd.

Het is je opwinden voor niets.

Hij had gelijk.
Meer dan 15 jaar ouder is hij.
Dat is zeker de wijsheid van zijn leeftijd.

De Golf is gebaseerd op de gebeurtenissen op een secundaire school in de Verenigde Saten. Een leraar geschiedenis maande zijn leerlingen tot steeds meer discipline aan. Het was een experment om aan te tonen dat het nazisme altijd loert. Het project mondde inderdaad uit op blinde gehoorzaamheid en intolerantie ten aanzien van niet leden.
3 jaar lang heeft de school gezwegen over dit incident.