schuldgevoelens

Het bezette gebied zijn de luchtwegen en vooralsnog is de strijd niet gestreden. Nog een doos antibiotica, zegt mijn nieuwe-wegens-verhuis-dokter. En thuisblijven. Ze kent mij nog niet maar ziet mijn reactie. “Je kan precies niet goed stilzitten ?”.
Niet goed stilzitten ? In gedachten loop ik alle schuldgevoelens af.
“Wat scheelt er ?”, zegt ze.
“Ja, maar, het werk ?” piep ik.
Het komt er nog maar net uit en ik begrijp hoe futiel zo’n excuus voor een dokter is. Maar – eerlijk waar – als bij ons collega’s niet komen werken dan is er een heuse ontregeling. Overvolle studiezalen, verveelde leerlingen. Andere collega’s overbelast.
“Geniet maar van je rust.” zegt ze.

Onrust is het.
Een en al schuldgevoel.
En het gaat voorlopig niet over.
De onrust niet, de bezetting niet.