wachten

Er woedt een ware oorlog in mijn lichaam. Vorige week werden darmen en maag ingenomen. Resultaat : genânte situaties op het werk. Rennen naar het toilet.
Toen had ik nog niet door dat het de vreemde bacterieën menes was. Zou wel overgaan.
Dacht ik.
Nu hebben ze mijn luchtwegen, keel, neus, ogen en oor bezet.
Geen tweede keer, dacht ik.
En ook zo het lichaam.
Met vurige wapens (koorts) zet het de strijd in tegen al dat vreemd volk in mijn lijf. Gewapend met 2000 mg (!) antibiotica en drie dagen rust.
Ik voel mij als een koning die van verre kijkt naar het strijdtoneel en niets anders kan doen dan wachten tot de strijd beslist is.

Iedere keer ik vijf stappen zet word ik er aan herinnerd : stilzitten en zwijgen moet ik. Wachten tot de oorlog voorbij is.

Tja.