alles voor mijn kind

“Je kan het toch niet riskeren dat je kind later zegt dat je niet al het mogelijke voor hem gedaan hebt ?“, zei een doodmoeë moeder me.
“Je moet toch al het mogelijke doen zodat ze je later niets verwijten !”.

Ik wist niet wat zeggen.
Ze was werkelijk doodop. Haar hele leven stond in het teken van haar kinderen. Twee kinderen, eentje in de lagere school en eentje in het tweede middelbaar.
Dat je hele leven in het teken van je kinderen staat lijkt het moederschap zin te geven. Moeder als getheologiseerde Maria : zij die haar leven gaf.

Sinds Freud weten we dat de kindertijd tekenend is voor het volwassen leven.
Maar had hij kunnen vermoeden dat massa’s volwassenen hierdoor continu met schuldgevoelens zaten ? Dat volwassen moeders en vaders zich te pletter werken om maar nooit een streepje negativiteit, een wolkje voor de zon, een regendruppeltje in zoonliefs ogen te zien ?

Wanneer ik opperde dat er toch ook gezien moet worden naar het belang van het volledige gezin (dus ook haar belangen !) keek ze mij verwijtend aan. “Je doet het toch voor je kind !”.
En zo zie ik ouders die alle vrije tijd steken in het vervoeren van kinderen van her naar der, wiens huis volledig ingepalmd is door de kinderen, die totaal geen privacy meer hebben, noch beslissingsrecht. Het stadium van onderhandelen (gelijkheid) is al lang voorbij.
“Als ik moet kiezen tussen wat ik wil en daarmee een hele avond een mokkende zoon te hebben en ruzie, of ik volg gewoon zijn gedacht en er is rust, dan weet ik het wel”, zei de moeder.

Ik wist werkelijk niet wat zeggen. Deze vrouw had geen leven meer en zat aan de rand van de afgrond. Hoe lang zou ze het nog volhouden ?
We namen afscheid en ze zei tot slot : “ach, hij zal later tenminste niet kunnen zeggen dat hij geen goede moeder had”.

Hoe zou het later met haar zijn ?