Nog niet verhuisd

Veel herkenbaars gelezen in de Eetclub. Een jong paar ruilt het stadsleven voor het plattelandsleven. De angst voor een ‘saai’ leven zit er dik in. Ondanks veel moeite verliezen ze hun stadse vrienden en gewoontes. De afstand is te groot.
Hun angst wordt werkelijkheid : ze settelen zich en hebben het over hun baan en kinderen. De wereld is ineens kleiner geworden.

Dan maar op zoek naar nieuwe vrienden, en die vinden ze in het boek ook. Het zijn eveneens ex-stadse mensen die al evenveel schrik hebben om ‘gewoontjes’ te worden, om de ‘drive’ te verliezen. Maar de ‘eetclub’ blijkt een verzameling van succesrijke mensen te zijn die allemaal een plaats in een blaadje verliezen. Knappe echtgenoten, schitterende kinderen, passionele relaties, of samengevat : The Perfect Housewifes.
Dat is althans de schijn, want wanneer één iemand zelfmoord pleegt (of is het moord) en later nog iemand het leven laat, blijkt zoals veel dat schijn bedriegt.

Tot hier het boek dat ik in één ruk heb uitgelezen.

Ook ik verhuis naar het ‘den buiten’. Ik heb meer dan tien jaar in Leuven gewoond, met een rijke tussenstop in hartje Antwerpen (heerlijk !) en een stuk studententijd heb ik in Gent doorgebracht. Allemaal plaatsen met een heel ander leven dan in het Hagelandse dorp waar ik heen ga.

Vroeger zag ik daar dik tegenop. Het liefje zei dan : ach, Leuven is maar twintig minuutjes rijden, en we blijven trouwens werken in de rand van Leuven… je bent er zo. Maar ik weet wel dat eenmaal thuis je ’s avonds niet meer impulsief de auto neemt voor een voorstelling of een terrasje. Het is gewoon te ver.
Ik zal mijn ‘stadsleven’ moeten organiseren. Nu geniet ik eender wanneer ik zin heb van de bibliotheek, duik er in tijdschriften en kranten en blijf meteen eten in het restaurant. Ik lees de krant op café met een kop koffie in plaats van de krant te kopen. Zal ik daarvoor naar Leuven rijden ?

Nee dus. Toch palmt het nieuwe huis – waar we nog niet wonen, maar bijna, bijna ! – mij langzaam in. Zo vind ik het heerlijk dat we een grote tuin zullen hebben. Dat ik gewoon mijn kop koffie kan meenemen op het terras. Ik geniet van de ruime kamers, zeg maar gewoonweg dat het zo’n groot huis is : in Leuven is dat moeilijk te vinden en zeker al onbetaalbaar.

Voor het saaie leven, zoals in het boek besproken, heb ik geen angst. Mijn huisleven doorbrengen tussen de plantjes en de keuken vind ik geen kwalijke zaak. Taarten bakken en receptjes uitproberen (eindelijk een grote keuken) zie ik niet als minderwaardig. Tegenover de anonimiteit van de stad staat het ‘we kennen elkaar’ van het dorp. Een opgestoken hand, een knikje bij de bakker.
Bovenal is het er ook rustig en stil. Het lijkt alsof het leven in dat Hagelandse dorp minder snel gaat. Of het zo is, weet ik niet. Er lopen alleen niet zoveel mensen rond, er zijn minder auto’s, minder winkels, minder lawaai (in al zijn vormen), minder reclame, kortom : minder bedrijvigheid.

Toch weet ik zeker dat ik het leven in Leuven ook zal missen.
Maar ach, twintig minuten rijden, dat moet toch lukken ?