spijt

Tegeltjes uitbreken. Dat was het werkje van de voorbije zondag. Ouderwetse tegels die flink wat geld zouden opbrengen als we ze zouden verkopen. Behoorlijk oud en net iets te ouderwets naar onze smaak.
Toch hebben we ze voorzichtig een voor een uitgelicht en liggen ze nu op grote stapels te wachten op een nieuw doel, of in het ergste geval, de puinhoop.
Ik wil ze graag recupereren, maar met die recuperatiegedachte valt het niet altijd mee. Meestal is het een plus-budget, zoals we al merkten bij ons dak, dat ook al van die lekkere ouderwetse pannen had en weer en wind had doorstaan. Zo’n pannen maken ze niet eens meer, maar omdat het gebinte van ons dak aan vernieuwing toe was, werd ons fijntjes duidelijk gemaakt dat recuperatie duurder is. De oude pannen moeten dan immers voorzichtig een voor een beneden gestapeld worden en dezelfde weg in kleine hoeveelheden terug naar boven.
Jammer.

In de stallingen die wij geïntegreerd hebben in onze woning hebben we ook prachtige plafonds laten bepleisteren, al was die bakstenen plafond nog zo mooi en ‘doen ze het zo mooi niet meer’. Maar één ruimte met een prachtige bakstenen plafond en de andere helft gepleisterd was ook geen zicht.

Later zullen we vast spijt hebben van een aantal ingrepen, van authentieke elementen die we niet gespaard hebben. De waarheid is dat we dikwijls voor het prijskaartje in combinatie met het gemak gegaan zijn. Recupereren vroeg meestal veel meer handwerk en het comfort was minder dan de huidige materialen die veel praktischer zijn.

Onlangs werd ik gelukkig heel erg getroost door onze tegelaar toen ik vroeg waar we het afvoerputje voor het water zouden zetten.
“Maar mevrouw, op zo’n tegels ga je toch geen emmers water gieten ? Een swiffer is genoeg, dat houdt schoon gelijk niets”.

Ik hoop dat het mij kan troosten.