een werkmens

Tantieris vindt zichzelf een zaag. Tijdelijk toch. Omdat september zo druk is.
Ik kan haar meteen zeggen dat dit de reden is voor alle stilte op mijn blog. September is evenzo druk, vergaderingen alom, het lichaam dat protesteert na 2 maand te zijn verwend. Plots moet het weer ‘op volle toeren’ draaien.
Bij ons komt daar nog onze ‘bouw’ bij (hip hip hoera : het is helemaal gepleisterd !), het wordt wat kalmer maar het zijn (letterlijk en figuurlijk !)slopende maanden geweest.

In het ex-kloostercomplex waar wij nog altijd wonen, werkt hier al een drietal maand een ploeg van een 6-tal werkmensen. Tegen 6 uur staan ze hier en ze werken dikwijls tot 19 uur, of zelfs 22 uur door. Omdat ze nog eens van zo ver komen blijven ze hier dikwijls slapen : op matrassen ergens in een afgesloten gang.
Na al de jaren dat ze hier al komen werken (het gebouw is immens) ben ik een beetje met hen verbroederd.
Wanneer wij ’s avonds met hen een pint pakken zijn wij (manlief en ik) de eersten die rond een uur of 23 zeggen dat we echt wel moeten slapen, want dat we morgen weer moeten werken. We voelen ons dan al doodmoe.

“Hoeveel ?” vragen ze dan, met lichte glimlach. ‘Nooit meer dan 5 uur les op een dag’, zeg ik. Ze geven -uit diplomatische redenen- geen commentaar.
Wanneer ik s’morgens om kwart voor acht naar het werk vertrek hebben zij er al weer meer dan een uur fysieke arbeid opzitten.
Wanneer ik thuiskom geven zij er nog eens een lap van drie, vier, tot vijf uur bij.

Ze lijken nooit moe.

Soms verdenk ik ze buitenaards te zijn.