Verlangen

– Weet je wat ik echt nog zou willen ? Wat mij echt gelukkig zou maken ?
Hij dacht na en overliep de mogelijkheden : een bepaalde vakantie, iets in het huis…
– Rust. En ik bedoel niet de rust van niet werken of in pensioen zijn, maar …
– de rust in je hoofd…
– Ja, exact. Dat je niet altijd moet denken dat je nog dit moet doen, en dat. Die fijne gejaagdheid die we al zo gewoon zijn maar die ons toch afmat. Gewoon dat je je ding (ook je werk) kan doen in alle rust.
– Dat zou ik ook willen.
– Heus ? Ik dacht dat jij zo rustig was…
– Sommige mensen zullen dat wel denken van mij, ja. Maar er is ook soms onrust in mijn hart en hoofd.

We dachten na over het gezegde. Dat een van onze grootste verlangens rust was, dat we ons met andere woorden ook meestal opgejaagd voelden en er naar ons idee veel te veel hersenwerk in onze hoofden was.

– Ik ben aan het zoeken naar iemand die echt rust uitstraalt, zei ik. Meteen dacht ik : dan hebben we een voorbeeld.

We passeerden in gedachten alle mensen die we kenden, al dan niet gemeenschappelijk, die rust uitstraalde. Iemand die met heel zijn of haar wezen was waar hij/zij zich op dat moment bevond en geen gejaagdheid over zich had.

Er kwam maar één mens in ons op, iemand die we niet eens goed kenden en die misschien niet eens zo rustig is : onze metser. De man straalt altijd rust uit en is niet uit het lood te slaan. Het lijkt een heel integer en rustig iemand. Hij praat rustig en zijn lichaamstaal jaagt nooit op. Toch is hij een ondernemend iemand.

Dat we verder niemand vonden die echt rust uitstraalde vonden we allebei sterk.
Waarom is onze maatschappij zo onrustig geworden ?
Zo stressvol ?

Of we nu dachten aan mensen die werkten of niet, die kinderen hadden of niet, we konden niemand bedenken. Oud of jong. Ze hadden allemaal veel te doen en leefden toch min of meer in een of andere gehaastheid.

Dat kan geen goed teken zijn.