als liefde zo lang duurt

Ik heb een heel mooi stukje over de liefde bij Buitel gelezen. Het gaat over de liefde en nu eens niet met de hoogste superlatieven en romantische lofzangen.
Buitel schrijft dat ze op haar blog misschien de indruk geeft dat alles altijd super is, dat er nooit een wolkje aan de lucht is. Onmiddellijk geeft ze toe dat een blog filtert. Dat het niet ‘het hele verhaal’ is. Dat er dingen zijn die er niet op komen. Pijnlijke dingen, zorgelijke dingen, dingen die niemand aangaan.

En dat is maar goed ook. De meeste bloggers hebben zo’n gezonde reflex. Bloggen betekent nog niet dat je je hart ‘binnenstebuiten’ keert voor de hele wereld. Misschien willen bloggers zelfs de wereld wat mooier maken om, in tegenstelling tot de andere media, mooie verhalen uit het dagelijkse leven te vertellen. Want die zijn er ook.

Wat het verhaal over haar liefje betreft, vind ik het bijzonder mooi én herkenbaar. Wellicht is het het verhaal van alle koppels. Men zegt wel eens dat liefde blind maakt en in het begin is dat ook zo. Ik herinner mij dat ik in de beginperiode ook altijd vrolijk en goedgezind was ten aanzien van mijn liefje, dat ik zelfs in mijn eigen ogen een ‘fantastisch’ liefje was. Ik deed tenslotte zoveel, was altijd happy. Ik veronderstel dat ik dacht dat dat zo hoorde.
De echte liefde, door merg en been – zoals Buitel wellicht ervaart nu – is de ontdekking dat je mag zijn wie je bent. Met je goede kanten en je schaduwkanten. Dat je er niet eens beschaamd moet om zijn. Ik ben geen engel en dat weet mijn echtgenootje. Soms ben ik liever alleen. Ik kan zo erg babbelen dat een ander al op de vlucht zou slaan.
Hij heeft ook zo’n typische trekjes. Ik voel het zondermeer aan als hij alleen wil zijn of als er iets scheelt. Er zijn dingen waar ik vroeger over gevallen zou zijn.
Maar ik vind hem zo lief, en hij blijkbaar mij, dat we ziende blind geworden zijn.

Zo mooi is dat.