gesmolten tijd
Ik zie mijn buurvrouw de laatste weken meestal in horizontale positie. Ik ben wel wat gewoon van haar, gezien haar interesse voor lichaamswerk e.d. maar nu ligt ze meestal als door de bliksem geslagen op haar handdoek in het gras. Op haar buik. Armen vooruit als gaf ze zich over voor een priesterwijding.
Geen druppeltje energie. Plof, in het gras.
De warmte zorgt wel voor meer eigenaardige taferelen. Hier in het Leuvense huis – overmaat van ramp – werken ze tijdens het bouwverlof wel. Toch officiëel. Om 7 uur begint het gedreun hier al. Maar de ernst van de noeste werkers (die ze echt wel zijn) daalt evenredig met het stijgen van de temperatuur. Aanvankelijk zagen ze de lol er nog van in en organiseerden gezamenlijk een barbecue als middagslunch. Een barbecue van metsers, tegelaars, sanitaire werkers allemaal gewapend met hun frigobox in de tuin. Later gaven ze zelfs dat op, keerden zich in de spelonken van dit oude ex kloostergebouw : de kelders en verborgen gangen.
Het lijkt wel alsof de tijd zelf gesmolten is. Niets staat nog echt op uur en niemand haalt het in zijn hoofd zich op te jagen. Iedere voetstap gebeurt langzaam. Er wordt meer gedronken dan gepraat. Water !
Het bed wordt bemind en vervloekt. Het is te warm maar toch is iedereen moe.
Ik blijf vrolijk zingen en genieten van ijsjes en vakantie.
Laten ze mij in de winter maar uitlachen omdat ik bibber en beef bij de minste kou !
In deze temperaturen voel ik mij als een vis in het water. Helemaal mijn biotoop !
Voor mijn part mag het altijd zo’n weertje zijn. Ik hoef geen koele kelders, barbecuetjes of tapijtjes op het gras.
Ik ben in volle actie !
