en nu eens optimistisch !

Ondertussen ken ik de buren van ons nieuwe toekomstige huis. ‘Aanvaard bij de lokale bevolking’ zei mijn echtgenootje nog. De gesprekken gaan over het weer en de tuin waarin ik graag werk en over de bouwwerken natuurlijk.
Een gesprekje met de linkerbuur is altijd een opsteker. Een oude man op pensioen maar heel allert. Zijn huidige hobby lijkt uit het opvolgen van onze bouwwerken te bestaan.
Zo zei hij vandaag ‘Ze hebben dat weer heel goed gedaan, het zetten van de dorpels (jaja, ze zijn er !). Het zijn echt wel vakmensen allemaal.’ ‘Jaja, ik ga nu en dan kijken’.
Andere buren vertelden ons dat ze de indeling van onze slaapkamers zo goed vonden.
We keken met verdwaasde blik, maar blijkbaar is een open werf een attractie en voorrecht van bezoek voor buren. Erg vinden we het niet.

In Leuven heb ik de ‘buren’ nooit gekend, in ons nieuwe dorp begin ik al hier en daar mensen te kennen. Ze steken hun hand op, zeggen goeie dag. Ondanks de ‘dorpsomvang’ van mijn nieuwe omgeving heb ik niet de indruk dat een echte dorpsmentaliteit in de zin van roddelen echt bestaat. Mensen kennen mekaar, en ze weten wie wie is, maar er is toch ook hier een zekere afstand. Misschien is het een aftasten van wie ik ben.

Vandaag genoten van de ‘geneugten’ van ons nieuwe huis : zoveel kersen gegeten als mijn buikje aankon, gewoon geplukt van de boom. De aarbeien moeten nog even hun best doen, maar dat ziet er ook goed uit. De tuinkruiden geuren in grote getale en onze fruitbomen worden altijd maar sterker.
Zelfs de vijver kreeg een onderhoudsbeurt.

Het wordt een klein paradijs, zij het dat het nog heel wat geduld vraagt…