groene vingers

Toen we aan onze bouwplannen en annex tuinplannen begonnen was ik overduidelijk : de tuin is voor jou, ik heb geen groene vingers. Na een hele dag werken ‘op de werf’ is een straaltje zon echter al genoeg om mij toch in de tuin te laten verdwijnen. Het werfwerk is stoffig en grof, de tuin is elegant en vol leven. Net zoals met ons huis in wording is ook de tuin in wording. Stilaan krijgt het plan duidelijkheid : onderhoudsvriendelijk, met een aantal hoekjes… Een vijver hebben we al, een natuurlijke vijver waar na twee jaar ‘laat maar waaien’ heel wat leven is.

Volgende week trouwen we (vandaar de stilte !) en iets later komen eindelijk de metsers. De trouwstress wordt er niet minder om, want dikwijls gaat meer aandacht naar het huis dan naar onze trouwdag. Zeg maar : altijd. Geen idee dat je zoveel dingen moet beslissen bij een huis. Voor alles is zoveel keuze, zowel in prijzen als materialen en binnen dezelfde materialen is er meestal nog eens een groot assortiment.

Maar we bouwen dus traditiegewijs aan ons nest.
Ik vind het heerlijk.
Zo heerlijk dat ik zelfs groene vingers krijg en met manlief afgesproken heb dat ik het voortuintje ontwerp. Als de kranen, de betonmolens, de paletten met bakstenen enzovoort verdwenen zijn. Ik wil zelfs een studiedag bij “De landelijke gilden” volgen over het ontwerpen van een voortuin.
Nu nog uitzoeken wat landelijke gilden zijn….