ouder worden

Ik word oud. Het is een vaststelling die ik al een vijftal jaren doe. Het jong-zijn is er van af. Tot vijf jaar geleden kon ik nog een beetje doen alsof, Leuven is immers de stad van de jeugd en ik leefde in de illusie dat een ouder iemand niet opvalt. Maar ik word wel degelijk oud en ‘gesetteld’ : huisje tuintje, autootje, vast (?) werk …

De eerste tekenen vertoonden zich op het werk. Jarenlang waren wij met enkele vrouwen ‘de jongste generatie’. Dat voelde goed aan. Ik heb heel wat vrouwelijke leeftijdsgenoten. Ik kende hun wereld min of meer, we deelden hoofdzakelijk dezelfde waarden en opvattingen.
Komt daar sedert een jaar of drie een nieuwe generatie aanzetten : net afgestudeerd, nog beginnend aan alles waar wij al de keuzes hebben gemaakt. Nieuwe waarden en opvattingen ook. Het is sterk hoe het op een kleine tien jaar kan veranderen. Deze nieuwe generatie lijkt mij in vele opzichten realistischer, met minder dromen en heel erg met hun voeten op de grond. Ze hebben financiële plannen en doelstellingen al zijn ze nog maar kort in de twintig. Ze zijn niet bang om hard te werken maar willen ook een luxueus leven.
Wij, zeg maar de serieuze dertigers, zoeken dan weer oplossingen om om te gaan met onze tijd en hoe we kinderen, werk, sociaal leven, partner kunnen combineren. Liever wat minder werken en meer tijd dan omgekeerd.

Zouden er in die generaties al geen verschillen zijn, dan nog kan ik niet ontsnappen aan de nieuwe levensfases. Mijn vader stierf een aantal jaar geleden, gisteren namen we afscheid van de moeder van eeen vriendin. Een prachtig sereen afscheid. Alsof de dood niet altijd lelijk hoeft te zijn. De dame in kwestie had er al heel wat jaartjes opzitten en kon terugkijken op een rijk gevuld, en geliefd leven. Misschien maakt dat het verschil.

We zaten aan de koffietafel met een paar vriendinnen. Hoe lang gaan ze al mee ? Van in onze studententijd. Lang, lang geleden. Diezelfde vriendinnen die ook al de grote pijnen en vreugdes in mijn leven hebben meegemaakt.

Wordt dit nu de nieuwe fase ? Het elkaar ontmoeten op begrafenissen van onze ouders ? Nadat we een aantal jaren geleden bewonderende blikken wisselden om de nieuwe generatie door ons verwekt ? Al onze ouders worden immers ouder. Sommigen nog in prima gezondheid, anderen niet meer zo best.

Dat al die grote momenten met dezelfde mensen mogen gedeeld worden geeft troost en kracht. “De vriendinnen’. Die mensen die al lang meegaan. Heel lang.

Dankjewel.