Puberteit

Er is geen spreken meer aan. Hij wil niet. Of hij wil wel en verliest de moed na een half uur. Examentijd. Hij zit er helemaal door. Geen gebrek aan intelligentie, maar drie maanden niet studeren eist zo z’n tol. En nu vragen ze plots zoveel ! Dat moet allemaal in dat hoofd. En waarom ?
Hij kijkt mij met ogen vol teleurstelling aan.
Ik kan het niet, zegt hij.
Ik vraag mij af wat hij bedoelt : ik kan het studeren voor deze proefwerken niet aan, of ik kan het überhaupt niet, die hele rimram van het secundair onderwijs.

We hebben het allemaal zien aankomen. Geen drie maand geleden, maar al veel langer. We maakten er hem op attent. Maar het drong niet door. Ontkenning, de illusie van zo erg kan dat toch niet zijn.

Ik zit met de handen in het hoofd. Je kan er toch geen revolver naast houden ? Medeleven ook, want zo’n nederlaag valt hem zwaar, zijn zelfvertrouwen is nihil, hij wil al niet meer met zijn vrienden omgaan uit schaamte. Wat voor excuus moet hij aanhalen ? Want zij zijn wel cool maar studeren als het er op aan komt.
Ik wou dat ik hem beschermen kon, maar weet niet eens tegen wat. Het zou onredelijk zijn van mij te beweren dat de last van studeren inderdaad te zwaar is, dat we een ‘oplossing’ moeten zoeken.

Hij is de oplossing. Alleen weet hij het niet, weet hij niet hoe.

Jobes woorden zijn een schrale troost.