prioriteiten

Ik vrees en zie soms, dat er ouders zijn die eigenlijk de tijd niet hebben om ouder te zijn. Wanneer ik hen aanhoor dan hoor ik de klassieke argumenten als teveel werk, nood aan eigen vrije tijd en het allemaal niet meer kunnen bolwerken. Allemaal legitieme redenen trouwens, de wereld draait zo dol dat je gemakkelijk niet meer weet waar je mee bezig bent.

Soms heb ik zin om hen die vraag te stellen.
“Heb je nog tijd over om ouder te zijn ?”.
Maar dat durf ik niet.
Het zou nochtans een goede vraag zijn, tenminste als ze niet verwijtend wordt gesteld. Het zou een even ‘nuchtere’ vraag moeten zijn als “Heb je tijd om te sporten ?”, ” Heb je tijd om gezond te leven ?”.
Wellicht zouden de meeste mensen antwoorden dat je dat niet in vraag moet stellen, of je tijd hebt om ouder te zijn. Je moét er immers tijd voor hebben.
Maar mocht de vraag ‘nuchter’ gesteld worden, dan zou misschien wel blijken dat er concreet niet zoveel tijd is.
Omdat alle ouders het beste voor hun kinderen willen, zouden vanuit die vaststelling wellicht besluiten dat ze meer tijd moeten vrijmaken. Als tijd prioriteit is (en dat dat is zo) dan is het misschien goed om zo nu en dan die prioriteiten onder de loupe te houden.

In heel wat afslankprogramma’s krijgen mensen het verdict te horen wat er zal gebeuren met hun lichaam als ze zo verder blijven leven. Het is verschrikkelijk hard en confronterend te horen dat je niet zo lang zal leven, nierstenen of suikerziekte zal krijgen.

Misschien zou er zoiets moeten bestaan voor het hele leven. Een soort projectie in de toekomst wat er gebeurt als je zo verder leeft zoals je bezig bent.

Ik denk dat we na de confrontatie, ons leven allemaal zouden veranderen.