luistervinken
Gisteren zat ik op de trein. Niets bijzonders aan natuurlijk. Ik zat in het kleine afgesloten deel waar net 7 plaatsen zijn. Een man en een oudere vrouw met kind gingen links van me zitten. Verder niemand. Het kind praatte vol bewondering over de treinen die op en neer reden. De volwassenen luisterden met half oor.
Zij was vol belangstelling naar wat hij te vertellen had. De bewondering liep over haar gezicht. (Adoratie ? Verliefdheid ?) Hij bleek een artiest te zijn. Namen als “Gabriel” (het ging wel degelijk over Gabriel Rios) en Arno vlogen voorbij als zijnde bekenden van deze man.
Ik mag niet luistervinken natuurlijk. Maar daar zat ik dan, helemaal alleen met die mensen. Ze konden niet naast mij kijken.
Het gesprek vorderde en ik hoorde dingen die ik helemaal niet wou weten. (Dat hij oorstopjes in z’n oren doet ’s nachts en de rest laat ik uit fatsoensredenen weg). Hoe dan ook, uit het gesprek – hij werd deze namiddag verwacht bij de radio – kon ik niets anders dan opmaken dat hij een Bekende Vlaming moest zijn. En z’n voornaam wist ik ook al.
Hoe pijnlijk om niet nieuwsgierig te zijn.
Hoe langer ik zijn verhalen hoorde, hoe meer ik mij cultureel ongeletterd voelde. Hoe kon ik die man nu NIET kennen ? Want aan hem te horen was hij toch héél wat !
Ondertussen weet ik wie de bekende vlaming is.
Ik voelde mij vreselijk verveeld. Ik wou het allemaal niet horen en ik dacht : zo’n man moet toch beter weten. Of niet ?
