onmacht

Ik ben geen rebel, geen harde prater. Het met vuisten op tafel slaan ken ik niet. Ik geloof in de weg van overleg. Wellicht ben ik te conflictmijdend, “niet assertief genoeg“.
Ik heb het niet gezien op al die assertiviteitscursussen en ‘komopvoorjezelf’- dingen’. Ik geloof er zelfs niet in.

We leven in een gemeenschap, we zijn geen aparte individuen met levens die andere levens niet raken. Ik kan niet doen alsof de andere niet bestaat.
Nu en dan echter is het vechten tegen de bierkaai.

Als andere mensen voor je beslissen, je plannen helemaal in de war gooien, je niet op de hoogte gebracht hebben, kortom : je voor feiten zetten.

Is rebelleren beter ? Moet ik assertiever worden ? Opkomen voor mezelf ?

Ik wil niet eens zo zijn : met vuisten op tafel, eisen stellen, “mijn” grenzen stellen.
Waarom heb ik echter de indruk dat de wereld steeds meer evolueert naar individualisme en elk voor zich ?