Le choc des idées

“Sommigen vullen hun leven met het zoeken naar gezelschap van gelijkgezinden. Ze verenigen zich in clubjes om elkaar in hun vertardheid te ondersteunen en delen de maatschappij vervolgens op in blank, gekleurd, tjeven of vrijdenkers, in Wij en Zij. Die clubjessfeer heeft me nooit gelegen, omdat ik juist op zoek ben naar verscheidenheid, naar mensen die mijn eigen wankele geloof op de helling zetten, me een ander gezichtspunt aandienen, een ander venster op de wereld openen. Iets in de aard van wat de Fransen le choc des idées noemen, en waaruit in het beste geval het licht daagt.”

Ik heb een vriendin met wie ik bijna geen waarden deel. Nu en dan wekt dat extreme ergernis bij mij op. Wat ik onethisch vind, wordt door haar verheerlijkt. Waar ik het individu nooit los kan zien van de maatschappij, richt zij zich tegen de maatschappij en zingt een lofzang op een anarchistische maatschappij geheel ten dienste van de allerindividueelste grillen.
Waar ik de rede, rationaliteit hoog draag, spreekt zij over intuïtie, emoties, en vele woorden waar geen tastbare werkelijkheid tegenover staat.

Tuurlijk leidt het tot conflicten. Nu en dan moeten we onze tong alletwee afbijten. Een believer versus een non-believer.

Maar het moet ook gezegd : door haar sterke overtuiging doet ze mij ’s nachts menigmaal nadenken. Door haar aanwezigheid en haar sterke kritiek op mijn visie, ben ik wel genoodzaakt mijn visie te verantwoorden en niet als evident te zien. En het licht daagt inderdaad, want dankzij de confrontatie kom ik soms tot nieuwe inzichten, leer ik een wereld kennen die niet de mijne is.

Maar de kring van andersdenkenden wordt kleiner. In jonge studententijd botste het vaak met andersgezinden, ik zat ook op een faculteit waar levensvragen en maatschappijvisie continu in vraag werden gesteld.

De kring van andersdenkenden is kleiner geworden. Ik merk hoe het ‘fatsoenlijk’ is om geen uitgesproken ideeën te delen met andersdenkenden. Kwestie van het conflict te vermijden.
Soms vind ik dat ronduit jammer.