Hondenetiquette

Ziko is al jarenlang de ‘men’s best friend’ van neefje en nichtjes. Een taaie brave hond, groot en harig, één en al aanhankelijkheid en de goedheid zelve.

Ziko blijkt echter ook onderhevig aan het januaridipje, want begin dit jaar gaf het beestje geen kik meer. Alsof het er allemaal niets meer toe deed.
Bij gebrek aan hondenpsychiaters werd hij naar de dierenarts gebracht die het ergste vreesde. Een aantal dagen observatie kleurden de hemel alleen maar met nog meer donkere wolken. Ziko wou niets, deed niets en plaste zelfs niet meer.
De dokter belde ten einde raad of hij de hond in zachte slaap mocht wiegen.

Liever niet, besloot mijn familie wijselijk, als hij dan toch moet sterven, dan toch liever tussen de geliefden en niet ergens op een ziekenbankje in het hondenziekenhuis.

Dus werd de hond meegenomen. Eenmaal de hondenkliniek buiten perste het beestje er alles uit in één grote opluchting. Hij zag er meteen een stuk beter uit !
Wellicht had hij dat als goed opgevoede hond niet gedurfd in het ziekenhuis, daar was immers geen buitenlucht noch paaltje te bekennen.

Ziko is terug thuis, “verlost”, maar nog niet helemaal de oude.
Hopelijk komt hij helemaal terug en is het maar een winterdipje.
Wij zijn alvast fier op hem !