werken schaadt de relatie

De laatste weken zijn bijna geheel opgegaan in allerlei behoorlijk onbelangrijke zaken. Niet dat ze niet moeten gebeuren : opruimen, schoonmaken, het huis in orde houden, (wassen, plassen), maar ook de over ons hoofd groeiende administratie inzake ons huwelijk (je zou er al bijna tegenop zien, (grapje !), onze verbouwing en ‘hoe we het allemaal gaan regelen’.

Er zijn voordelen aan trouwen als je wat ouder bent, maar een jonge twintiger maakt zich wellicht veel minder zorgen over alles. Wij – niet dat we zo oud zijn ! – gaan met allerlei zaken zogenaamd rationeler en minder emotioneel om. We zijn niet naïef (denken we !), staan financieel sterker, hebben al wat gezien. Lees bij dat laatste toch ook vooral : leeftijdsgenoten die uit elkaar gaan.
In de schaduw leeft toch altijd de angst : ‘laat ons dat alsjeblieft niet overkomen’ en ‘hoe kunnen we dat voorkomen’.
Hoe verliefd en hoeveel liefde er ook is, we weten beiden dat niets gegarandeerd is.
(Zou die jonge twintiger, waar ik nu even jaloers op ben, dat ook beseffen ?)

Hoe dan ook, de twee voorbije weken hebben we nauwelijks tijd voor elkaar gehad, ondanks vakantie !
Gisteren zei ik dan ook : zouden we niet op weekend gaan ?
Jammer genoeg zag hij dat niet zitten. Eén dagje weg, dat wel.

Het is een begin.

Van de vakantie herinner ik mij met pijnlijkheid een citaat dat ik ooit ergens gelezen heb : als je thuis blijft, blijf je werken.
Ik vind dat spijtig, we zijn immers ‘in verwachting’ van een fijn huis waarvan we hopen dat het ons rust en ontspanning geeft.

Maar nu moeten we er uit. Zondag één dagje maar binnenkort misschien toch een weekend. Weg van alles, weg van de plannen, van de papieren, van de telefoon, van ons werk, van alles en iedereen.

We dreigen onszelf te verliezen.