bedelen

Gisteren zag ik haar opnieuw : een achtjarig kind met een papieren bekertje bedelend in de Parijsstraat. Een eindje verderop was haar mama. Het waren Oost-Europeanen en ik had ze vorige week voor het eerst gezien.
Hun actie had weinig succes, ondanks de Kerstperiode.

Het was lang geleden dat ik bedelaars in Leuven had gezien. In mijn studententijd gebeurde het ook wel, maar al de tussenliggende jaren niet meer.
Vanwaar komen ze ? vroeg ik mij af. “Wonen” ze in het Leuvense ?

Vooral met het kind had ik het te doen. Zo’n kind heeft geen keuze.
Heeft de moeder die wel ?
Het blijft mij achtervolgen waarom ze er jaren geleden wel waren, dan jaren weer niet en nu weer opnieuw.
Heeft dat met het beleid van de stad te maken ?

Hoe dan ook, ik vrees dat hun bedelacties weinig aarde aan de dijk brengen.
Toch vroeg ik mij af of er voor zo’n mensen dan geen hulp bestaat. Als ik het percentage zie dat van mijn loon naar sociale zekerheid gaat (dat ik overigens met graagte en overtuiging afsta) leef ik wellicht in de illusie dat met zo’n som geld (vermenigvuldigd met het aantal werknemers) het toch onmogelijk moet zijn dat er in België nog mensen zijn die bedelen.

Anderzijds heb ik de indruk dat het bedelen van die vrouw echt wel een keuze was. Ik bedoel : een keuze om dié vorm van hulpverlening te vragen en geen andere.

Iedere keer ik ze voorbij kom, leef ik ook in innerlijke strijd. Geef ik iets, hoeveel ? Loop ik gewoon door ? Helpt het iets ? (en dan nog dat stemmetje dat zegt : weet je wel, die TV-uitzending, waarin verteld werd dat het maffia is ?)
De ene dag denk ik er geheel anders over dan de andere.

Ben ik al door de Parijsstraat geraakt en moet ik nog de Dietsestraat door dan is het soms een laveren tussen de vele vragers om hulp door. In de Dietsestraat staan dikwijls mensen die je hulp, handtekening, mening, geld enzovoort voor die en die organisatie vragen.

Als inwoner van de binnenstad die altijd te voet gaat, ontbreekt het mij soms aan moed het eind van de straat nog te bereiken… Want de stemmetjes in mijn hoofd worden het maar niet eens…