verloren
De herfst brengt weer haar duisternis mee. Rondom mij vallen mensen als blaadjes van de bomen, tasten in het duister waar het verder heen moet in hun leven. “Het leven is niet simpel”, zei gisteren Kris Cuppens tijdens zijn voorstelling van Lied, in de Molens van Orschoven.
Een klein gemengd publiek luisterde anderhalf uur naar hem, naar zijn leven. Over een gebroken liefde, over het moeizaam terug opstaan, het vinden van een nieuwe liefde, stukken leven van vroeger (ouders, kindertijd) die plots hun plaats niet meer vinden. Nu en dan schreeuwde hij het uit.
Ik dacht aan mijn buurman die ik nu en dan ’s avonds hard hoor schreeuwen tegen zichzelf, vloeken, huilen , tieren, jammeren. Tot ik hoor hoe hij stampt en klopt op de muren. Dan zie ik hem weer ’s morgens en begroet hij mij vriendelijk, alsof niets is gebeurd. Ik ben al even weten-loos.
Later belde B. om te vertellen over zijn zoon. Ook hij is door vrouwlief verlaten en vecht zich een toekomst bij elkaar met nieuwe dromen en een aarzelende nieuwe liefde. Het is nooit hetzelfde, die tweede keer. Het hart blijft zeer hebben. Maar als hij naar zijn zoon kijkt, dan licht zijn gezicht op, dan stroomt de liefde, vult het hart zich met warmte, want in zijn zoon ziet hij nieuwe toekomst, belangloze liefde, de droom niet gekwetst te worden.
Geen vrouw kan daar tegenop.
Zij, de nieuwe vriendin weet dit.
De eenheid is voorgoed gebroken. ‘Nieuw samengesteld gezin’, de stukken passen nooit meer zo goed als in het origineel. Het nieuwe samenstellen is puzzelen met stukken die gebroken zijn.
Het leven is niet simpel, zei Kris Cuppens.
Na de voorstelling ging ieder weer zijn eigen weg.
Alleen de liefde is nog complexer, dacht ik.
