brugpensioen

Als zovele mensen betogen zal er wel iets aan de hand zijn. Hun aantal geeft hen niet per definitie gelijk, maar dat ze liever staken/betogen dan werken, dat is ook niet het geval. Dat zou te simpel zijn.

De sfeer “voor” en “tegen” is echter grimmig en dikwijls te simplistisch, althans naar mijn mening. En ja, toch deze bedenking : ik ben geen econoom, heb geen volledig overzicht noch briljant verstand, dus zijn het maar bedenkingen van een ‘gewone werkmens’.
Ten eerste wil ik ingaan tegen het algemene misverstand alsof iedereen nu met brugpensioen zou gaan op 58. Het gaat de stakers om de keuze om dat te doen, en wel tegen een sterk verminderde uitkering. Binnen sommige sectoren zijn mensen echt ‘op’ op die leeftijd, wegens de aard van hun werk, geef die mensen tenminste de kans om te stoppen.
Ten tweede veronderstelt langer werken ook een groei aan werkvolume willen we de jongeren ook kansen op werk geven. Als een groep van de bevolking gemiddelde 3 tot 5 jaar langer werkt, zal een groep jongeren 3 tot 5 jaar langer op werk moeten wachten als het werkvolume gelijk blijft. Men kan deze kwestie dus niet bekijken zonder de jongerenwerkloosheid mee te betrekken.

De sociale zekerheid wordt momenteel betaald door de actieve bevolking en ‘de patrons’. Het zijn dus de actieven die betalen voor de niet-actieven en de werkgevers. Een bijkomende mogelijkheid is om de TOBIN-tax in te voeren, in welke modaliteit ook. Deze week stond nog in de kranten te lezen hoe de rijken steeds rijker worden en de armen steeds armer. Waarom geen vermogensbelasting invoeren die mee de sociale zekerheid betaalt ? (Zie De Morgen 160 000 Belgen bezitten een roerend vermogen (dus zonder onroerend goed) van meer dan 300 000 euro. Samen is dat een vermogen van 130 miljard euro. Volgens hetzelfde artikel zal dit vermogen van de superrijken, in 2009 maar liefst 40 % hoger liggen dan in 2004)

Een andere manier om de sociale zekerheid leefbaarder te maken is de groep actieven te vergroten. Onlangs gelezen in de Knack : België is zowat het enige land waar men z’n hele leven uitkeringsgerechtigd werkloos KAN zijn. Je bent als werkloze niet verplicht om eender welk werk aan te nemen. Er zijn nog altijd sectoren waar vele vacatures niet ingevuld worden. Die sectoren vragen niet altijd een specifieke opleiding. (Andere wel !).

Tenslotte moet het ook aantrekkelijk gemaakt worden om te werken en zo bij te dragen tot de sociale zekerheid. Soms is het financieel interessanter om niet te gaan werken dan wel te gaan werken. Dat zou niet mogen.

Samengevat is het logisch dat de steeds kleiner wordende groep van actieven de druk van de betaalbare verzorgingsstaat niet meer kan dragen. Ik kan mij perfect scharen achter het idee dat we langer moeten werken. Alleen denk ik dat het niet correct is om enkel de reeds actieven zonder onderscheid langer te laten werken, ik denk dat het scheppen van werkgelegenheid op z’n minst zo belangrijk is én dat er aandacht moet geschonken worden aan de werkomstandigheden, zodat het werken nog kwaliteit heeft.

Wanneer we geen aandacht hebben voor dit alles – en dat is mijn bescheiden mening, commentaar is zeer welkom – dan vrees ik ook, dat er op termijn twee groepen mensen zullen zijn : zij die werken en het financieel goed hebben (onder welke werkomstandigheden ook) en een groep die niet aan werk geraakt en het financieel moeilijk heeft. Er zal frustratie, misschien zelfs vijandigheid, zijn langs beide zijden, want dergelijke tweedeling, als ze er zou komen, werkt de solidariteit zeker niet in de hand.

Enfin, een groot pleidooi dus om niet te snel voor of tegen te zijn…