Leeswoede

De voorbije dagen heel erg genoten van Statusangst van Alain de Botton. In dit vulgariserend filosofisch werk schetst hij het ontstaan van statusangst : het streven naar een bepaalde plaats op de sociale ladder en onze daarmee verbonden angst deze plaats te verliezen of nooit te bereiken.
Geschetst in een historisch kader lijkt statusangst een vrij recent gegeven, hoe groter de mogelijkheden tot zelfrealisatie, hoe groter natuurlijk ook de druk.
Zelf in een 30something crisis (waarom doen we het allemaal ?) geeft het boek mij te denken. Hoeveel hebben we over om die status te behouden ? Wat betekent die status voor mij ?
De Botton geeft ook antwoorden op die statusangst. Ze hebben alle één gemeenschappelijke noemer : lef. Lef om tegen de druk van de maatschappij in te gaan, het lef om te kiezen wat echt belangrijk is.

In mijn omgeving zijn er een klein aantal mensen die zo’n stuk lef beschikken : ze werken minder en leven soberder, in bijna al hun keuzes worden ze geleid door hun prioriteiten voor het leven.
Ik heb bewondering voor die mensen, omdat ze zich niet afzonderen van de maatschappij maar er blijven in werken en leven, alleen iets kritischer, iets voorzichtiger. Ze nemen deel aan het economisch proces en schrijven hun naam solidair achter de sociale zekerheid, maar ze werken om te leven en niet omgekeerd. Ze vallen niet eens op, zijn even competent, alleen rustiger, kunnen beter relativeren, kortom, they have their priorities straight.