een heel rustige zondag vandaag

… en veel filosofisch gepeins. Over mijn toekomst, over de aard van de liefde.
Waarom kies je om je leven met iemand te delen en daarmee ook je leven deels uit handen te geven ?
Het alternatief is dat je je leven helemaal alleen leidt en je alle controle zelf hebt. Dat je kan doen en laten wat je wil, dat je aan niemand verantwoording hoeft af te leggen. Je slaapt zolang je wil, je gaat uit wanneer en hoe lang je wil, je spendeert je geld en je tijd zoals je dat wil. De mogelijkheden zijn enorm, want iedere dag kan je alles beslissen wat je wil, je bent alleen voor jezelf verantwoordelijk en wanneer je beslissingen als gevolg hebben dat je het niet goed hebt, dan heb je ook alle vrijheid om het morgen over een andere boeg te gooien.

Het is een leven dat ik jaren gekend heb en waar ik zonder spijt naar terug kijk. Ik bezocht verschillende uithoeken van de wereld, ik ben veel uit geweest, had veel vrienden waarvoor nu minder tijd en deed inderdaad waar ik zin in had.

Nu deel ik mijn leven met een ander en is er het vooruitzicht een eigen huis (waar we dus nog een groot deel van ons leven moeten voor betalen), we hechten ons diep aan elkaar. In alles proberen we rekening te houden met elkaar, bedacht als we willen zijn voor elkaars geluk.

Plots realiseerde ik mij ook dat er tijden zullen komen dat we elkaar zullen kwetsen. Niet omdat we dat willen of dat we elkaar niet voldoende graag zien, maar gewoon omdat we mensen zijn met eigenheid, dat ik niet volmaakt ben, dat ik niet altijd het juiste woord, het juiste gebaar stel, omdat ik hem nooit tot in het diepste van zijn hart zal kennen. Hetzelfde wellicht met hem.

Toch zoeken mensen steeds opnieuw naar die ene liefde en leeft de droom sinds mensenheugenis om het leven geborgen met een ander ‘tot de dood’ te leven. Geen enkele cultuur stelt korte relaties als ideaal. Korte relaties zijn in sé mislukkingen. Het zijn de miskramen, pogingen tot, maar niet gerealiseerd. Wie veel korte relaties heeft verliest het geloof in die ene, maar verliest ook het geloof in zichzelf.

In de andere zoeken we diegene die ons bemint zoals we zijn, zoeken we de bevestiging dat we mogen zijn zoals we zijn, met al onze eigenaardigheden. En ja, nu en dan zal het botsen. In onze liefde voor de andere komt wellicht ook het mooiste in onszelf naar boven.

Ik denk dat we in een relatie met een ander de diepste zin van het leven raken. Zo lang we die ander niet vinden lopen we verloren, hoeveel vrijheid en mogelijkheden we ook hebben. Hoezeer we ook van de pijn van het gekwetst zijn gespaard blijven. Uiteindelijk zoeken we allemaal naar diegene die ons zijn bevestigt.

Dus dank, mijn liefje, dat jij mij tot de zin van mijn bestaan brengt, dat ik mag zijn. Met alles erop en eraan.