babyboom

De eerste vergaderingen zitten er weer op en iedereen was heel erg ontspannen. Mijn pessimistische ik (die ik niet heb) vraagt zich af hoe lang dat zal duren, want dat gestresseerde werk is al langer een bron van zorg en angst. Angst dat ik het niet zal halen, angst dat ik moedeloos zal worden bij het zovele werk. Vooral ook angst dat mijn leven weer alleen maar werken zal zijn.
Ik doe het natuurlijk mezelf aan, leg de lat te hoog zeggen anderen, maar het is net alsof juist die anderen die druk zijn om meer te werken.
Opnieuw ook een aantal collega’s zwanger. De laatste jaren zijn er wel continu zo’n vijftal of zwanger, of in bevallingsverlof.
In zekere zin wordt dit bij mij toegevoegd aan de druk. Moet ik ook doen, lijkt het wel, terwijl dit toch wel een zeer persoonlijke en ingrijpende beslissing is.
“Je zal er de rest van je leven spijt van hebben”, hola, die zat.
Ik vraag mij af of er nog jonge vrouwen (en mannen ?) zijn zonder zwangerschapsangst. Het is nu al zo druk, stel je daar nog eens een kleintje voor dat alle aandacht verdient ?
Een paar mensen gaan dit jaar halftijds werken. Knappe keuze vind ik dat en misschien komt het er ooit nog eens van, als het huis af is en alles een beetje op wieltjes loopt (nog een illusie !).
Soms droom ik stiekem van twee halftijdse totaal andere jobs, de ene om de stress van de andere te vergeten.
Of zijn dit gedachten van een al weer langzaam aan het verhitten Kaat ?