Barbara

We hebben een nieuwe spruit in onze familie : Barbara ! Twee maand is ze ondertussen. Het is lang geleden dat er in mijn omgeving nog een kind geboren werd en het verbaast mij hoe zo’n geboorte mijn gedachten bewoont. In de eerste plaats een confrontatie met het eigen leven. Waar sta ik ? Wat heb ik met mijn leven gedaan tussen mijn geboorte en nu ?
Wanneer ik naar Barbara kijk dan is het niet zelden zonder een klein beetje jaloezie : dat kind kan nog alle kanten op. Ik zie hoe ze bemind wordt door twee fiere en wijze ouders en weet hoe ze alle mogelijke kansen zal krijgen. Wat zal de toekomst haar brengen ? We kunnen nog zo dicht bij haar leven, ze zal toch haar eigen stapjes moeten zetten, en dat zal beginnen met een wankel evenwicht zoeken.
Buffie vraagt zich op haar site af of haar leven nu saaier is geworden nu ze werkt. Ze maakt de vergelijking met haar studentenleven. Ik herinner mij die tijd ook als een vat vol mogelijkheden. Alles kon nog, de hele toekomst was één onbeschreven blad. Hoe ouder je wordt hoe meer er al ingevuld is.
Nu zie ik het huis voor mij dat we aan het verbouwen zijn, een schat van een vriend/man die ik mij niet had kunnen voorstellen, ik zie ons oud worden, stappend door het leven, genietend van elkaar, familie en vrienden. Geen onbeschreven blad meer.
In zekere zin hoop ik dat er niets drastisch meer wijzigt, dat hij er altijd zal zijn, onze familie en vrienden, dat we gezond blijven.
Is dat saai, zo’n uitgestippeld pad ?
Het geeft mij alvast ook een diepe rust en een gevoel van thuisgekomen zijn…
Maar toch, wanneer ik naar Barbara kijk stel ik mij soms, heel even Buffies vraag….