kinderen

Deze zomervakantie voor het eerst veel tijd met kinderen door gebracht en meteen veel bewondering voor alle ouders her en der. Toen onlangs mijn vriendinnen (beiden ouder)op bezoek kwamen vroeg ik : hoe doen jullie dat, werken, voor de kinderen zorgen, jezelf ontwikkelen en nog tijd overhouden voor je man ?
Voor mij was dit project immers een eye-opener. Na een dagje kinderen rond mij was ik al doodmoe. Geen supernannykinderen die geen structuur kenden of luidkeels schreeuwden, nee hoor, twee lieve gehoorzame kinderen. Barstensvol energie, met veel en op vele tijden honger, met kleren die nooit de dag overleefden, met oneindig lange verhalen en talloze vragen, soms met slecht humeur en dan weer superlief. Afhankelijk in iedere mogelijke zin. Kan je dit, kan je dat, mag ik dit, mag ik dat ? En wanneer ze niets vragen ze toch in de gaten houden. Nee, dat muggenextract is geen parfumflesje, in de vijver kan je beter niet zwemmen en ja je moet op tijd in bed al wil jij dat helemaal niet.

Een mens zou warempel aan zijn fysieke en psychische grenzen gaan twijfelen. En dan het afscheid. De zoveelste knuffel, en nog één, en nog een zoen hier en daar.
Kinderen zijn geprogrammeerd om je hart te laten smelten…

Toch kan ik best begrijpen dat koppels uit elkaar gaan uit pure vervreemding. Het is zo evident dat die kleine wezens al je aandacht en energie opeisen dat er zonder moeite geen tijd of energie meer overschiet voor de partner.
Anderzijds begrijp ik ook de oververmoeide vrouwen die moe zijn moeder, minnares, echtgenote en carrièrevrouw te zijn.

Is het teveel ? Of hebben we ook nog een superorganisatorisch gen dat zich pas laat kennen eenmaal zo’n kleintje op de wereld gezet ?