puberherinneringen

Toen ik klein was (jaren 70 !) was ik helemaal in de ban van ‘Kung Fu’. Ik zou alle godsdienstlessen hebben opgegeven en mij tot het Shaolin-priesterschap bekeerd hebben mocht ik maar een glimp van Caine, het hoofdpersonage van de serie te zien krijgen. Caine was een half Chinees-Amerikaans Shaolinpriester die eenzaam van dorp tot dorp trok met de onrust van een zwerver maar met anderzijds volmaakte innerlijke rust. Hij kwam op voor de zwakken en won altijd, want tenslotte wordt alles met geweld beslecht, dat was toen niet anders dan nu.

Onlangs kocht ik de serie op DVD en vroeg mij af welke indruk ze zou maken. Ik herkende er vooral mijn puberteit in. Idealen als ‘ik trek me van niemand iets aan’, en ‘ik maak de wereld beter’ zag ik zo terug. Maar bovenal denk ik dat ik als puber wel geraakt werd door de rust en vastberadenheid van Caine die precies nooit existentiële problemen had terwijl ik mij dagelijks afvroeg wat de zin van alles was en hoe ik in het plaatje paste.

De beelden lijken mij nu ongelooflijk langzaam en het verhaal gigantisch simplistisch. Maar het was toch een mooie herinnering aan een lang verleden tijd.