Wellness

Misschien ben ik conservatief of gewoon niet van mijn tijd. Misschien kom ik gewoon achter, ik weet het niet. Gisteren zapte ik toevallig voor een tweede keer op de Wellnesskliniek en zag met lede ogen aan hoe volgens mij heel normale tot zelfs ronduit knappe mensen graag onder het mes gaan om te beantwoorden aan een beeld dat ze hebben van hoe hun lichaam er zou moeten uitzien.
De dokter van dienst houdt het meestal (tot op het brutale ?) realistisch : geen snee zonder litteken. Maar wat hij ook zegt, die mensen houden meestal krampachtig vast aan hun droom en meestal heb ik de indruk dat ze denken dat daarna alles beter zal worden.
Kunnen mensen zo onder de indruk zijn van de preceptie van hun lichaam ? Zo ongelukkig met de manier waarop ze er uitzien ?
Duidelijk wel.
Ik ben geen schoonheidsprinses en ik pas ook al niet in de geïdealiseerde maat, maar wanneer ik sport en merk dat alles fijn werkt (ook al zweet ik mij te pletter en valt er van mijn conditie veel te zeggen), als ik zie hoe mijn vriendje glimlachend naar mij kijkt, dan weet ik : het is allemaal goed.

Misschien heeft het zelfbeeld van je lichaam wel voornamelijk te maken met je bemind weten.