zorgouder

Ik las het dit weekend pas voor het eerst : zorgouder in plaats van stiefouder. De CD&V zou aan een of ander statuut werken, kwestie dat dat de zorgouder ook rechten en plichten kreeg.
Het artikel stond in het Nieuwsblad, naar aanleiding van Vaderdag. Goede re(d)actie, dacht ik, want wat met de honderden vaders (en moeders) die van ’s morgens tot ’s avonds meedraaien in de zorg (en liefde) voor hun zorg/stiefkinderen ? Bestaan die dan plots niet meer ? Ook De Standaard schreef er al enkele keren over :

De druk op een stiefgezin is groot. Om te slagen, om niet weer te falen, om het goed te doen. De stiefmoeder is geen moeder van haar stiefkinderen, maar wordt wel op haar moederlijke kwaliteiten aangesproken en afgewogen. Als alles goed gaat, is er geen vuiltje aan de lucht. O wee als de boel ontploft. Dan is de stiefmoeder de verdachte nummer één.

Nogal wat jongeren waarmee ik werk, leven binnen een co-ouderschap. Ze zijn het dikwijls zo gewoon dat ik versteld sta van de soepelheid waarmee zij met deze complexe situatie omgaan : om de zoveel tijd een ander huis en andere normen en waarden. Kinderen zijn ook niet dom :ze weten heel goed hoe de steel in de vork zit, en wanneer ze zich bemind en gerespecteerd voelen, dan aanvaarden ze veel, heel veel.
Wanneer ik ze positief bezig hoor over hun situatie heb ik altijd zin om alle betrokken (zorg-)ouders te bellen en te zeggen : proficiat, jullie doen dat ontzettend goed.
Want zo’n regeling kan volgens mij maar goed lukken als de hele omgeving beide gezinnen steunt en erkent. Als de zorgouders van beide kanten positief gewaardeerd worden. Dat je als moeder zo’n groot hart kan hebben dat je de zorgmoeder toelaat ook je kind te beminnen of meer nog : dat je eigen kind liefde opvat voor de zorgouder.

Omdat de nieuwsamengestelde gezinnen steeds talrijker worden, mag best wat aandacht besteed worden aan de zorgouders. Fijn als we al beginnen met het zwaar negatief beladen woord stiefouder te vervangen door wat ze echt zijn : vrouwen en mannen van vlees en bloed die hun best doen om in een situatie waar ze niet zelf voor gekozen hebben, toch het beste te maken en zelfs te komen tot een nieuw gezin waar warmte en liefde opnieuw de beweegredenen van dat gezin zijn. Ze zijn tekenen van hoop en toekomst : het nieuwsamengesteld gezin gelooft immers bovenal in de mogelijkheid van een warm nest als gezin. Of dat er na het falen, ook weer opstaan is…