In de ban van Da Vinci
Omdat zovelen de Da Vinci-code zo verschrikkelijk goed vonden, ben ik er, een jaar na de eerste melding van enthousiasme hier, ook aan begonnen. Zaterdagavond begon ik aan pagina 1 en zat zondagvoormiddag al over de helft. Zo spannend is het boek inderdaad : ik heb de hele avond en zondagvoormiddag gelezen. Allerlei weetjes en veronderstellingen maken het lezen extra boeiend. Dat ik de tijd tussen zondagvoormiddag en vandaag nodig heb gehad om het boek te beëindigen, ligt helemaal niet aan het gebrek aan tijd maar wel aan het verhaal dat plots als een pudding in elkaar zakt. Het lijkt alsof D. Brown al zijn energie en vondsten in het eerste deel gestoken heeft en dan maar wat verder kabelt. Zo erg zelfs dat het bij tijden ronduit saai wordt.
Een oordeel vellen over het boek vind ik dan ook bijzonder moeilijk. De eerste helft krijgt een “zeer goed en spannend”, de tweede helft een onvoldoende. En dat is jammer, want niets is leuker dan bij het omslaan van de laatste pagina te kunnen zeggen ‘wauw….’.
Discussie heeft het boek anderzijds wel voldoende opgeleverd, ook in mijn eigen kring. Het eigenaardigste was de waarde van het literair genre. Nogal wat mensen in mijn omgeving zijn voor of tegen een aantal stellingen en vergeten daarbij domweg dat het om een roman gaat, dat Dan Brown helemaal niet de bedoeling heeft om theologische stellingen in te nemen of iets over het historisch verhaal van Jezus te vertellen. Zelfs in ‘academisch Leuven’ leek het genre plots van geen tel meer…
PS : leuk blogje gelezen vandaag…
