eindelijk

Nog net voor de vakantie begon een gesprek met ‘de chef’. “Kaat, ik wéét wel degelijk dat ik je overvraag”. Het klonk goed en slecht tegelijk. Enerzijds de confrontatie met mijn vermoeidheid, met het ‘dit is niet meer normaal’, anderzijds ook wel de erkenning : oef, hij weet het dan toch.
Maar onmiddellijk kwam ook de volgende vraag : kan je dat nog volhouden tot het eind van het jaar ? De collega van wie ik een deel werk overneem lijkt immers nog niet terug te komen. Ik zei ja, ’tot het eind van het jaar dan, maar niet langer’. Het werk kan immers niet worden overgenomen door een externe interim. Tja.

Maar nu vakantie dus en ik heb mij voorgenomen : dit wordt een prachtige vakantie, no matter what. Ik ga leuke dingen doen en genieten ! Ik heb deze vakantie zoooo heel erg nodig na al het hectische van de voorbije maanden.
Een deel van de vakantie zal er opgeslokt worden door het schrijven van – volgens mij totaal zinloze – papers. De UA wil ook wat zien en wel liefst voor 30 april. Hou ik deze vakantie “papervrij” dan moet ik na de vakantie aan nachtwerk beginnen, iets wat mijn geest, ziel en lichaam al meermaals ondermijnd heeft.
De papers zullen goed zijn, maar zoals reeds gezegd : zinloos. Ik schrijf wat ze willen horen, maar ik leer niets bij. Ik vervul de opdracht omdat ZIJ iets willen te weten komen over mijn project, maar niet omdat ik er iets mee kan doen.
Maar we leven in een tijd dat alles wat je doet grondig gedocumenteerd moet worden. Zo erg dat je op den duur meer tijd steekt in de papieren dan in het werkelijke doen.

Maar nu vakantie dus. En laat niets of niemand alsjeblieft onweerwolkjes brengen.
Please, please please.