confrontatie

Deze week naar Hotel Rwanda geweest, het verhaal van Paul Rusesabagina die in zijn functie van floormanager, zijn hotel ter beschikking stelt van Tutsi’s die anders massaal slachtoffer worden van een wreedaardige genocide.
We waren heel erg aangeslagen door de film, hoe mensen op basis van een – zo lijkt het – willekeurige indeling (hutu’s tutsi’s) plots massaal aan het moorden slaan, gewone mensen die hun buren, vrienden plots als ‘kakkerlakken’ zien en menen dat er maar één oplossing is : totale uitroeiing.
Het doet denken aan de holocaust, dezelfde duivelse logica.
De Westerse wereld heeft niet omgekeken naar Rwanda.

Toen ik buiten kwam vroeg ik mij even af of ik er wel goed aan gedaan had om naar deze film te gaan. Ik was immers zo erg van streek. Meteen besefte ik dat dit ook de reactie moet zijn geweest van dat Westen waartoe ik behoor : de rug draaien omdat het zo wreed is, zo pijnlijk.
Iedereen zou de film moeten zien, niet als ontspanning, maar als confrontatie. Dat dit gebeurt. Dat dit mogelijk is.

Dat de andere kant opkijken het laagste is.