Vertraging
Een boek om depressief van te worden, dat is De Vertraging geworden. Overal heb je het gevoel dat het nog moet komen, dat er talent in de schrijfster zit, dat er een goed plot zal zijn, dat je verrast zal worden, maar het gebeurt niet.
Vanderstraetens uitgangspunt zijn de gedachten van een man, Walter. Je leeft het hele boek door in zijn hoofd. Van actie is geen sprake, alleen het vermoeiende geroezemoes van een mans’ gedachten, die van het een op het andere overstappen. Eén standpunt, je bent de gevangene van zijn brein.
Wanneer Walter op een morgen een oude klasgenoot op de trein ontmoet besluit hij diens leven over te nemen, het lijkt hem de kans van zijn leven. Weg met de vage schimmige figuur die hij altijd geweest is, de door Thibault gepeste jongen, tijd voor het grote werk. Het hele boek gaat over het uitwerken van die fantasie, maar uiteraard blijft het ook weinig meer dan fantasie.
Het meest deprimenerend zijn wel de lange beschrijvingen van het leven in het bejaardentehuis. Alle waardigheid wordt de bejaarde afgenomen. Vanderstraeten schildert het tehuis af als een verzameling van levende doden zonder ziel en enkel met kwalijke geuren en fysieke mankementen. Hele beschrijvingen volgen van het wassen van het afgetakelde lichaam, het opbaren van de bejaarde dode.
En toch is er plot. Op een paar halve bladzijden lees je wat Vanderstraeten er had van kunnen maken : iets intrigerends, iets spannends. Zal Walter er in slagen om Thibault te worden of niet ? Maar zover is het nooit gekomen. Walter is een schimmig figuur zonder kracht en persoonlijkheid. En zo is het boek ook geworden.
Jammer van alle tijd die ik er in stak !
Op naar een nieuw – en heel ander – boek !
