Valentijnnachtmerrie
Laat het mij onmiddellijk zeggen : ik ben PRO-Valentijn ! Iedere gelegenheid om te vieren, om mijn liefje te verwennen, het is allemaal goed. Omgekeerd ook : ik ben Valentijn maar al te dankbaar omdat hij herinnerd wordt dat ik ook wel eens verwend wil worden.
Omdat we verdrinken in het werk en de vermoeidheid, had ik daarom maar het idee opgevat hem deze morgen te trakteren op een brunch, de liefde gaat immers door de maag en ik weet sowieso dat hij zo’n sappige worstjes en ei met spek niet kan weerstaan.
Natuurlijk had ik eraan gedacht te reserveren en natuurlijk wist ik wel dat we niet de enigen zouden zijn.
Wat ik echter niet wist is dat in het thuisland van mijn liefje (lees : het platteland) een brunch, wat ’tijdstip’ betreft, op hetzelfde ogenblik doorgaat als een ontbijt. Wij arriveerden om half elf, wat echt het woord brunch eer aan doet : tussen ontbijt en lunch. Groot was mijn verbazing om te zien hoe het brunchbuffet bijna leeggeplunderd was, allerlei tafels al desolaat vol kruimels naar ons keken en (top of the bill !!!!) de kelner nog moest zoeken waar hij ons ging zetten. (Hallo, hadden we niet gereserveerd ???). Eerst suggereerde hij nog zoiets als ‘dan toch maar bij de rokers’, maar dat wou ik mijn moedig-stoppend-met-roken-vriendje niet aandoen. (Héla, we hebben wel bij de niet-rokers gereserveerd !!!).
En toen kwam het, behalve het reeds geplunderde buffet moet iemand rond een uur of elf (we zaten net rustig aan het aperitiefje) een teken gegeven hebben want iedereen verliet de ruimte en de kelners begonnen in een haastig tempo en onder veel lawaai de tafels te verschuiven ‘want straks hebben we de LUNCH-gasten’.
Erger werd het nog toen liefje krampen kreeg en in mijn ogen hemeltergend lang de sanitaire vertrekken betrok, zodat ik helemààl alleen zat, zonder lief, tussen kwetterend kelners, schuivende tafels en beschuldigende blikken ‘wat doe jij daar nog ?’.
Liefje kwam terug en ik wou zo vlug mogelijk het pand verlaten.
Ik betaalde aan de kassa en kreeg van een breed glimlachende kelner een roos in reuzeformaat.
Pure plastiek.
De hele terugrit gebaald !
PS : toen liefje in de namiddag taart wou halen om het toch nog een beetje te verzachten bleek ook nog dat alle bakkerijen samenzweerderig hadden besloten om dicht te zijn. Geen taart ! Maar lang leve oma die ons uit puur medelijden toch nog cake bezorgde !
Thanks gran !
