man versus vrouw
Voltijds werkende vrouwen besteden ruim acht uur per week méér aan huishoudelijk werk en kinderzorg dan voltijds werkende mannen. (…) Die wanverhouding vormt een heikel punt voor veel koppels die bij psycholoog-psychotherapeut professor Alfons Vansteenwegen (KU Leuven) in relatietherapie gaan. ‘Nogal wat vrouwen voelen zich daardoor benadeeld. Dat leidt tot ongenoegen’.'(…) Vrouwen hechten daarnaast veel belang aan hun relatie en doen er ook veel moeite voor. Dikwijls krijgt een vrouw niet wat ze ervan verwacht: communicatie, begrip, aandacht, tijd. Mannen kunnen niet zo goed hun gevoelens uiten en ze onder woorden brengen. In die zin lijden vrouwen meer onder het huwelijk.
‘Mannen hebben de neiging om zich terug te trekken als het moeilijk wordt, terwijl vrouwen erover willen praten. Het is wat sterk geformuleerd, maar je zou kunnen zeggen dat vrouwen van het huwelijk depressief worden en mannen gelukkig.
Veel herkenning in het artikel over man/vrouw deze week. Dat klinkt nogal negatief, maar ik vraag mij soms af of het in de genen zit : dat wij (vrouwen) de slingerende was zien, dat we ons zoveel zorgen maken en het gevoel hebben om overal verantwoordelijk voor te zijn.
Ook volgend citaat is herkenbaar :
Vrouwen maken het zichzelf ook behoorlijk moeilijk. Ze kunnen niet duidelijk aangeven wat ze van hun partners verwachten. Ze zijn zo gewend om te zorgen voor anderen dat ze daar zelf niet goed om kunnen vragen. Mannen willen best iets doen, maar ze weten niet wat en hoe.’
Ik veronderstel dat wij vrouwen – als ik al zo veralgemenend mag spreken – veronderstellen dat HIJ het ook allemaal ziet, dat we het niet hoeven te zeggen. Het lijkt ons/mij zo evident. En als man(nen) mij dan zeggen dat wij veel te veel veronderstellen (“maar zeg dat dan !”), dan vrees ik dat ze ook gelijk hebben.
Komt het door opvoeding ? Zal het tij keren ? Ik vrees het. Het zit volgens mij, in de genen gebakken. Bij de meesten toch.
Ik vrees ook dat het niet al te snel zal veranderen. En dat het helemaal niet in de opvoeding zit. Ik ben zelf opgevoed als meewerkende jongen die elke week afwaste, de ramen lapte, stofzuigde en streek…
Maar ik denk niet dat dat alles verandert. Wellicht een snellere bereidheid om mee te werken in huis.
Maar er blijft een verschil in “werk zien” tussen man en vrouw. Het is niet dat ik niets wil doen, verre van, maar ik denk wel dat ik veel makkelijker in een stoffiger huis kan leven dan mijn vrouw. Na een tijd -als ik zie dat mijn huis vuil of slordig wordt- krijg ik wel een snok en begin ik alles proper te maken, maar dat duurt meestal wat langer dan vrouw wil uithouden.
Zal wel weer een fijne biologische achtergrond hebben rond overleven van kleintjes in een proper nest of zo…
Tot we in een perfecte maatschappij leven vrees ik dat de vrouw een beetje de neger van de maatschappij blijft…
ja, opvoeding…? ik ben van de generatie dochters-van-voltijds-werkende-moeders en heb hoegenaamd geen last van opruimdrift als het huis te rommelig wordt. Wel denk ik dan (wegens zelf ook voltijds-werkend) ‘hmm we zouden een kuisvrouw/man moeten nemen’. Integendeel, mijn vriend heeft meer opruimdrang dan ik. Ik denk dat vrouwen het principe ‘sit back & relax en laat de nieuwe man zichzelf huishoudelijk ontplooien’ meer moeten toepassen 🙂
@ jt : ik vind dat je het prachtig verwoordt. Het gaat over ‘zien’ en inderdaad, die ‘snok krijgen’ herken ik ook. Dan gebeuren ineens de grote werken (met als gevolg het gevoel dat het weer voor een paar maand niet meer hoeft).
Bedankt voor je reactie, en succes met je (nieuwe ?) blog. Mooie lay-out, heel sober, knap !
@Lien : hoe zogenaamd ‘anders’ je commentaar dan jt ook is, ook dat herken ik. Het is zeker waar, dat vrouwen moeten leren ‘sit back and relax’ en dat doen zonder schuldgevoelens. Bij mij zit het er toch ingepeperd : je kan pas rustig ‘sit back and relaxen’ als alles op orde is. Dat ‘alles in orde’ is een bocht te ver, want daar kan ik nooit raken, met als gevolg veel frustratie. Ik ben wel jaloers op jou dat je geen opruimdrift hebt. Ik heb dat eigenlijk ook niet hoor, het is niet zo dat ik continu wil opruimen, maar voel mij wel unhappy als het huis er rommelig bij ligt. En schuldig natuurlijk ! Alsof al die rommel zich met beschuldigende ogen tot mij richt, al ben ik niet de (enige) veroorzaker ervan !