teveel en te weinig

Mijn leven is samen te vatten in volgende woorden : te weinig en teveel.

Ik heb te weinig tijd en te weinig geld. Dat ik meer geld zou willen heeft niets te maken met een verlangen om meer bezittingen te hebben, ik wil meer geld om meer vrijheid te hebben om iets te doen aan een ander “te weinig”, nl. : te weinig tijd.

Tot zover het te weinig, aan de andere kant staat het ‘teveel’ en dat – het zal niemand verbazen – heeft weer alles te maken met het te weinig.

Ik heb teveel werk. Niet dat ik het niet graag doe, maar ik heb gewoon te weinig tijd. Ik wil dus best zoveel werk hebben, als ik er maar tijd genoeg voor krijg om er voldoening uit te halen, om het niet op dat eeuwig stresserende tempo te moeten doen, om niet altijd het gevoel te hebben dat ik het net iets beter had kunnen doen.

Nieuwe ‘teveel’ is hier : een teveel aan schuldgevoelens, de onrust dat het anders had gekund, had ik maar zus, had ik maar zo, maar ik zou nooit genoeg tijd hebben om het allemaal zus en zo te doen, ik heb moeten kiezen tussen het teveel en te weinig en moest mij dus bijgevolg tevreden stellen met het middelmatige, iets waar ik een hekel aan heb, want de voldoening zit juist in het streven naar je eigen bovengrens. (Weerom : frustratie).

Ik wil ook teveel. Daar ben ik mij zeer sterk van bewust maar oplossingen zie ik nog niet. Ik wil heel veel lezen (te weinig tijd, teveel boeken), ik wil veel reizen (te weinig tijd, te weinig geld), ik wil nog heel veel studeren (idem als reizen).

Het blijft dus schipperen tussen teveel en te weinig.

Sommige mensen hebben dan weer teveel van wat ik te weinig heb en te weinig van wat ik teveel heb. Zo ken ik mensen die – zij het niet zo ethisch – gewoon niet meer gaan werken. (Die hebben volgens mij een teveel aan zowel geld als vrije tijd, wat zowat de ideale combinatie is). Ze argumenteren dat ‘ons systeem dat nu eenmaal toelaat’, en dat ze ‘ook wel willen leven’.

Ik wil ook leven. Maar ook werken.

Ik wil veel, maar toch ook mijn steentje bijdragen aan deze maatschappij. Al betekent het nog maar simpelweg dat ik teveel moet werken voor te weinig geld. Nee, dat laatste klopt niet. Ik ben best tevreden. Want tegenover mijn loon staan immers teveel mensen die het – buiten hun wil om – met te weinig moeten doen.

En dat weet ik ook nog wel.