Realiteit
Mijn vriendje is een filmfan én huisduif. Gecombineerd betekent dit het uitpluizen van het TV-blad voor goede films, talrijke bezoeken aan de videotheek en goede naslagwerken over film. Op ons huisplan (joehoe, binnen een paar maand beginnen ze er aan !) staat ook een “Mediaruimte”, zeg maar een mini-bioscoopje voor ons en een handvol vrienden.
In tegenstelling tot het vriendje ben ik niet zo’n filmfan maar wel een serie-liefhebber. Geef mij maar 24 of alle afleveringen van the X-files. Silent Witness, Frost, ik verkies ze boven een film.
Maar omwille van de goede vrede pik ik dus ook wel eens een film mee, zoals eergisteren Cape Fear. Ik vond het nog tien keer griezeliger dan de eerste keer (maakt leeftijd gevoeliger ?) en verstopte me tijdens sommige scènes onder het dekentje. Het vriendje bleef maar zeggen ‘ach, het is maar film’, maar wie schreeuwde midden in de nacht ? Ha, het vriendje. Of hoe in een droomwereld de scheiding tussen ‘echt’ en ‘onecht’ heel fijntjes wordt. Gisteren mocht ik de film kiezen. Zijn voorkeur ging naar het (volgens mij zeer flauwe) Body Double van De Palma, ik koos dan weer voor ExistenZ van David Croonenberg. Beide films gaan over perceptie van realiteit. Bij ExistenZ zitten de hoofdspelers in een computerspel dat zo werkelijk wordt dat ze zich afvragen of ze nu al ‘in’ of ‘uit’ het spel waren. Bij Body Double nam de hoofspeler het geziene aan voor realiteit. Het liep slecht af.
Wij zitten niet in spelletjes, maar de vraag in hoeverre onze perceptie overeenkomt met de werkelijkheid blijft toch de vraag. Hele oorlogen en bezettingen worden gerechtvaardigd vanuit ‘perceptie’ en zogenaamde ‘gegronde redenen’.
Hoe kan je weten wat de werkelijkheid is ? Kritisch zijn, uiteraard, maar je blijft zien uit je eigen oog.
