Het sociale contact onder dieren
Sedert enkele weken waren we Madame Kip kwijt. Een bruintje was het, de weken ervoor had ze zich geoefend in het vliegen : van het dak van het kippenhok naar de afsluiting en dan ons erf op. Ze wandelde fier en met minachting ten aanzien van de andere (nieuwe) kippen die te dom leken voor enig initatief. Sedert haar vriendin Juffrouw Kip gestorven was en wij drie nieuwe kippen hadden gekocht, had ze alle sociaal kippencontact gestaakt. De nieuwe kippen waren van een ander ras, Engelse meen ik, nog best te vergelijken met harige witte gaarbollen, geen pluimen maar één en al dons. En Mevrouw Kip begon haar racisme : ze at alleen en moest van de andere kippen niets weten.
Tot er enkele weken geleden geen spoor meer van haar te bekennen viel. Weggelopen dachten wij en door een boosaardige buur in de pot gedraaid. Tegenover zoveel koppigheid konden we niet veel doen.
Tot mijn liefje woensdag besloot om de balen hooi van de schuur naar de hooizolder te brengen. Daar zat ze dan, onbewegelijk stil … te broeden ! Op maar liefst 9 eieren. Ze weigerde te eten of zelfs te bewegen. Een hele operatie was het om haar en haar gebroed naar een veilige plaats te brengen, ver weg van spelende katten die maar al te graag vriendjes worden met kwekkende kuikentjes.
Hoe dan ook, de vermeende minachtig voor de nieuwe kippen was dus maar schijn.
Of was het pure vrouwenstrijd, wou zij de ‘nieuwe’ vrouwen meteen duidelijk maken dat ZIJ het voor het zeggen had door meteen Mijnheer Haan voor haar te houden ?
