moe je er niet mee

Ik ben – wellicht als iedere Belg – opgevoed dat je voor je eigen stoep moet vagen en je je niet moet bemoeien met andermans zaken. Net zoals ik van kleinsafaan geleerd heb dat je niet mag klikken.

Als kind was dat vrij simpel : de leeftijdsgenoten gingen voor op de leerkrachten, zelfs al was het niet zo koosjer. Alleen : het kwaad dat zij deden was zelden van dien aard dat het voor de hele klas schadelijk was. Het was hooguit amusant.

Onder collega’s geldt nog altijd dezelfde regel. Alleen zijn er variaties. Er wordt geroddeld en steen en been geklaagd over collega x die van alles aan zijn laars lapt, met z’n allen proberen we de schade te beperken omdat het werk van de collega op ons werk afspiegelt. Wij zijn immers één, we mogen nog zo goed weten dat collega x het echt niet goed doet en ver boven alle grenzen van de heersende arbeidsethos zit, we zeggen niets. We morren tegen elkaar maar niets veranderd.

Zo duurt dat al maanden, jaren.

Ook ik mor.

Andere collega Y zit in een moeilijke emotionele situatie waarin collega’s betrokken zijn. Hij wordt stiller, bleker, we zien allemaal dat het hem steeds meer moeite kost om de dag rond te geraken. We helpen hier en daar. Kleine dingen. Maar niemand die tegen de collega in echte dialoog met die collega gaat.

Vandaag zei iemand me : dat duurt nog hooguit een maand, en dan stort die in.

We weten het allemaal.

Weer zegt niemand iets.