Overmoedig en overmoe
We zijn op weekend geweest, het liefje en ik. Het was zijn idee, ergens midden in de week : heb je geen zin om dit weekend weg te gaan naar de Ardennen ?
Al wekenlang stellen we zoveel uit : babbeltjes, wandelingen enzovoort. We worden geheel en al opgeslorpt door ons werk.
Zo’n weekendje zou ons wel verplichten om te ontspannen.
Omwille van werkverplichtingen konden we pas om 21 uur op vrijdag vertrekken. We sliepen niet uitzinnig lang en genoten van het uitgebreide ontbijt.
Niet werken, ons nergens druk in maken was de boodschap. Dus trokken we onze stapschoenen aan en vertrokken richting Hoge Venen. Met onze laatste tocht van 32 km nog geen maand geleden moest 10 km een makkie worden.
Wat een illusie !
Na een klein uurtje wandelen – geeneens bergop – waren we beiden zo bekaf dat we al vreesden nooit meer terug te raken. We waren buiten adem.
Is het het gebrek aan slaap ? Aan conditie ? Wat scheelt er ons ?
De rest van de dag (meer dan een halve dag dus) op het hotel slenterend en slapend doorgebracht. Op zondag nog es geprobeerd, lang slapen, laat ontbijt en toch maar even sportief doen. Vandaag bleven we net overeind voor anderhalf uurtje mini-golf, maar in de auto vielen we beiden (opnieuw !) bijna gevaarlijk in slaap.
Vroeg terug thuis van ons Ardennen-slaapweekend konden we maar één ding besluiten : we zijn doodop. Werkelijk doodop.
En verlangen beiden opnieuw … naar ons bed.
Hopelijk is dit de herfst die ons parten speelt, want erger mag het echt niet worden.
Hebben veel mensen dit voor dit seizoen ?
