Begrafenis

Na de dood de begrafenis. Het is een oud ritueel. De kerk zat barstensvol. Veel emoties kwamen boven. Het was een plaats van verdriet.

We waren er rond ML maar ook rond ons eigen verdriet. Want de confrontatie met haar dood herinnerde ons aan de dood die we het liefste doodzwijgen. Aan de vrienden die ongeneeselijk ziek zijn, maar met vreemde wilskracht toch nog restjes genieten uit het leven puren. Woede ook. Geen enkele God die het lijden van zij die achterblijven kan verzachten. Misschien later. Misschien nooit. Het lijden valt niet uit te leggen.

Confrontatie ook met onze eigen dood. Misschien overkomt het ons morgen.

Het herinnert ons aan zij die ML zijn voorgegaan. Aan het verdriet dat we toen hadden. Aan het verdriet dat we nog hebben.

Ik zou een pleister op vele wonden willen zijn, schreef Etty Hillesum.

Zaterdag wou ik, dat ik alle mensen met hun eigen verdriet omwille van de dood, omarmen kon.