Euthansie

“Vroeger gebeurde het ook”, zei hij mij. “Mijn moeder zegt dat toch.” Ik kijk hem verbaasd aan. Ik ken de theorie, ik ken de wetgeving en ik heb altijd gedacht dat het moet kunnen : waardig afscheid van het leven nemen, weten dat je niet zal stikken, weten dat je geest niet gevangen zal zitten in een lichaam dat enkel pijn betekent.

Nu is het dichtbij gekomen. Dinsdag koos M. ervoor te sterven, na veel pijn. Ze deed het met enorme overtuiging en vastberadenheid. Ze nam de tijd om afscheid te nemen.

Het blijft raar. Natuurlijk wil je niet dat je medemens crepeert van de pijn. Ik zou het zelf ook niet willen. Maar of ik de moed zou hebben om daadwerkelijk het serum in mijn aderen te zien lopen, weet ik niet.

De hele week al denk ik aan M. Hoe ze zorgzaam omging met haar dood, hoe ze aan haar kinderen dacht. Mijn herinnering aan haar is er een van een sterke vrouw met een duidelijk gedacht. Een taaie tante ook. Misschien wou ze dat iedereen die herinnering zou hebben, dat het beeld dat we van haar hadden intact zou blijven.

ML, ik denk aan jou en wens je een veilige reis toe, waarheen het naar de dood ook leidt. Je was een ‘straffe madam’.