Heerlijk foute muziek

In mijn ‘oneindige opruimactie’ heb ik vandaag weer wat CD’s geklasseerd. Met een beetje geluk staan ze deze avond weer allemaal alfabetisch. Ik merkte bij het opruimen dat ik van veel CD’s het bestaan niet meer afwist. Niet dat ik ze slecht vond, integendeel, het was leuk om ze weer eens in handen te krijgen en ik wou wel tien CD’s tegelijk beluisteren, maar er zijn er zoveel dat ik eigenlijk niet meer weet waaruit mijn collectie bestaat. Nu kan het best lijken alsof ik over een gigantische verzameling muziek beschik, terwijl dat in vergelijking met heel wat vrienden toch maar een klein hoopje is.

Hoe dan ook, het is niet meer overzichtelijk. Daarom werd onlangs een gigantische (!) externe schijf gekocht en moeten alle CD’tjes naar dat schijfje worden gepompt. Ze krijgen een kleiner formaat en dankzij de pc-techniek zullen al mijn CD’s netjes alfabetisch blijven, kunnen ze nergens meer rondslingeren en hebben wij onze eigen jukebox altijd bij de hand. Hij is immers zo op een andere pc of laptop geplugd.

Het wordt een verzamel-jukebox die momenteel al door de familiehanden gaat, want collecties worden samengevoegd, het voordeel van veel ruimte.

Veel muziek bracht herinneringen mee. Sommige artisten waren zo prominent aanwezig in een bepaalde tijd dat ze mij zo terug in die tijd brachten. De leukste zijn de pure hits. Zomerhits bijvoorbeeld. Met z’n allen de Macarena dansen, de Lambada. Niet dat ik deze muziek nog heb, maar ik herinner me nog precies het strand, de party waarop we uit onze bol gingen op toen ook al ‘foute muziek’.

Momenteel draait ‘The Police, Greatest Hits’. Toen Sting nog een snotneus met veel talent was. En ik kwijlend met John Travolta wou trouwen.

Herinneringen.