alleen in Sevilla
Ik ben hier dus alleen. Lees : zonder man en kinderen. Voor mijn vrienden geen verrassing, maar voor anderen wel. De virtuele wereld, weet je wel.
Het gekke is dat ik het soms niet onomwonden zeg. Op facebook bijvoorbeeld. Dan plaats ik wel berichtjes over mijn ervaringen hier, maar wie snel leest heeft niet door dat ik hier alleen ben. Omdat mensen nu eenmaal ‘met het gezin’ op vakantie gaan.
Wel wij dus niet altijd.
Voor ik het liefje kende reisde ik ieder jaar ver weg, lang en verschillende keren per jaar. Wij zijn laat, lees maar heel laat, getrouwd en hadden beiden een naar maatschappelijke normen lang vrijgezellenleven achter de rug, een leven waarin we alletwee onze weg gevonden hadden. Of anders : we zijn niet samen gaan leven omdat we ons leven leeg en zinloos vonden.
Wanneer twee mensen met een lang “eengezellen” leven gaan samenwonen is dat niet simpel. We waren beiden zelfstandig en veel vrijheid gewoon en hadden elk onze gewoontes. Maar bovenal : we waren gewoon om tijd alleen te zijn. Veel tijd.
Toen de oude boerderij binnenstebuiten werd verbouwd was dit één van onze vragen aan de architect : elk een ruimte voor onszelf. Daar genieten we nog altijd heel erg van. Die van mijn man is een puinhoop (hij leest dit blogje toch niet 😉 er liggen kabels en electronische dingen waarvan ik denk dat ze uit Star Wars komen. Hij heeft stapels papieren en stapels lege mappen (om die papieren ooit es in te sorteren). Hij kweekt vissen. En top of the bill : hij verandert nu en dan de inrichting van zijn kamer. Stijlloos en zeer onpraktisch vind ik het, maar hé, verder dan een blikje werpen doe ik niet (want de 2de stoel ligt altijd vol rommel). Voor ons is het een manier om elkaar ruimte te geven.
Net zoals ik nu in Sevilla ben. Vroeger was de reizigersmicrobe heel sterk en moést ik liefst naar de andere kant van de wereld en liefst zo basic mogelijk reizen. Dat is ondertussen wel veranderd. Na India werd ik een op en top gesettelde mens die comfort wil. Zoals internet op het hotel bijvoorbeeld en ik kan het al waarderen dat er geen beestjes in de badkamer zijn !
En of ik het liefje en de kinderen dan niet mis ? Ja, echt wel. Maar door hier alleen te zijn – of ergens anders – kan ik mij ook volledig onderdompelen in deze cultuur en wereld. Ik ken hier immers niemand. Het is één van de grootste voordelen van alleen reizen. Je moet wel mensen leren kennen. Toen ik in China was heb ik een tijdje opgetrokken met een Amerikaanse die daar ook (alleen) was. In Bali heb ik met een net getrouwd koppel Denen gereisd, we deelden vervoerskosten. Hier in Sevilla heb ik de eerste dag mijn weg gezocht samen met een Japanse die hier ook haar eerste dag was. Ze studeerde klassieke gitaar en las de stadskaart 10 keer sneller dan ik !
Alleen reizen is ook een prima manier om eens te bezinnen. Klinkt nogal, zoals vroeger op school ‘op bezinning gaan’. Maar toch. De afstand in kilometers is ook een goede manier om van op afstand naar dingen in het leven te kijken. Ik denk dat dat sowieso voor vakantie geldt. Straks begint er een nieuw werkjaar. Wat wil ik en wat wil ik niet ? Ik ben een prille veertiger – en vind dit de schitterendste leeftijd – en heb de luxe dat zoveel mogelijk is. Ik moet mij niet meer bewijzen in mijn werk en de relatie zit ook wel goed, dat weet ik ondertussen ook wel, het wordt trouwens bevestigd door mijn ‘gemis’ hier in Sevilla.
Loslaten. Het kan zo’n deugd doen. Om dan straks, als ik weer thuis ben, te omhelzen, ‘vast te pakken’.
En ho, dankbaar te zijn ook, want dat het niet evident is allemaal, dat zie en hoor ik ook als ik hier rondloop.
Ik wens het iedereen toe, zo’n vakantiemoment. Al is het vanuit je tuin onder een boom of op een bankje in het park.
O, voor ik het vergeet : manlief en ik houden er o zo van om samen, in Vlaanderen, op citytrip te gaan !
