Balans leven en werk : 10 gratis tips #boostyourpositivity

Ik werk ontzettend graag !

Mochten mijn collega’s en peers pubers zijn dan zouden ze me wellicht een strever noemen. Ik wil veel. Héél veel ! En ik wil dat het goed is, juist is, en alles onder controle, wat mij wel – ook al door die peers, de naam controlefreak oplevert. Ik kan mij echt gooien in eender welk project en hoe meer uitdaging, hoe liever. Als er gewerkt moet worden, dan liefst zo efficiënt mogelijk en dan moet het vooruit gaan.

Ik kom leven tekort

Bij tijden denk ik – en wellicht is dat zo – dat ik een workaholic ben. Ik heb massa’s ideeën en loop over van projecten die ik nog zou willen uitvoeren. Alleen – ik heb het echt eens uitgeteld – zal ik er niet geraken, ervan uitgaande dat ik 85 jaar word en rekening houdend dat sommige projecten een vervaldatum hebben wegens fysieke vereisten. Dat fysieke, dat loopt tot mijn grote tegenzin trouwens behoorlijk achteruit. Maar hé, we geven niet op.

Toen ik eenmaal besefte dat ik leven te kort zou hebben dacht ik dat dat oplossing erin zat om harder en sneller te werken.  Reeds in mijn studietijd  las ik boeken over timemanagement en motiveerde ik mezelf om er nog harder tegenaan te gaan. Gevolg : ik werd sneller en productiever. Ik combineerde later voltijds werken met studeren. Why not ? 

Het leven als één grote inspanning tot het pensioen

Dat het allemaal lukte had mij gelukkig moeten maken en dat deed het in zekere zin ook, maar de leegte loerde om de hoek. Een mens kan niet leven op presteren alleen. Ik zag collega’s op het werk verlangen naar hun pensioen en telde in mijn dertige jaren al uit hoeveel jaar ik nog te gaan had. Ik was als een zwemmer die de overkant moest halen in één adem, ik moest dus keihard zwemmen om niet te verdinken.  Eigenlijk ging alles goed, maar ik vond er niets meer aan. Alsof je op een trein zit en niet eens beslist waarheen je gaat. Het landschap gaat zo snel aan je voorbij dat je niet eens de kans hebt gekregen om te kijken waar je eigenlijk bent. Ik heb mij dan ook lang geen vragen gesteld.

Toen stierven er veel mensen

Ondertussen had een goede vriend van mij kanker. Hij was een leeftijdsgenoot en terwijl ik van her naar der holde, was hij thuis tussen de zware chemo’s door. Bij hem was er altijd ’tijd’ en toen ik bij een bezoek op de klok keek omdat ik ‘weer ergens naar toe moest’, knaagde het aan mij.  Mijn leven, zijn leven, het was zo tegengesteld. Mijn ouders werden ziek en stierven. Als ik er nu op terug kijk lijkt zelfs dat “tussendoor” te zijn gebeurd. Toen stierf ook de goede vriend. Bij hem had ik niet de fout gemaakt om het ’tussendoor’ te laten gebeuren. Ik wist dat hij stervende was en ik maakte tijd voor hem. Hij vroeg om euthanasie en we hebben samen teksten gekozen. Hij was dankbaar om het leven dat hij had gehad, zei hij, en dat meende hij. Het donderde in mijn oren. Hoe kon je nu zo afscheid nemen van het leven als het leven je zo gruwelijk en onfair heeft behandeld ?

Straks is het ook hier gedaan

De dood van geliefden rond mij heen heeft mij schoksgewijs veel geleerd. Straks is het hier gedaan met mij, denk ik dan, en wat heb ik dan om op terug te kijken ? Hetzelfde met mijn geliefden, er kan zoveel gebeuren. Ik merk het met mijn echtgenootje nu : als we niet opletten dan gaan we beiden op in allerlei hobbies en activiteiten en zijn we gewoon een goed georganiseerd stel dat elkaar niet eens meer echt kent.

Loslaten en kiezen voor wat belangrijk is

De grootste levensles voor mij was loslaten. Leren dat goed goed is en niet perfect hoeft. Loslaten dat je om gerespecteerd te worden, moet presteren. Ondertussen werk ik deeltijds : vier dagen op de vijf. Ik besef heel goed dat ik dit enkel en alleen kan omdat ik financieel genoeg verdien en ik ben de eerste om toe te geven dat dit ook met leeftijd te maken heeft. Als twintiger of dertiger had ik dit moeilijk gekund. Ik kan dit ook omdat ik een echtgenoot heb die ook werkt en de kosten dus deelt. Momenteel zitten wij in de zwaarste financiële situatie met twee kinderen op kot, maar als zij ooit afgestudeerd zijn, dan zit het er dik in dat ook manlief minder gaat werken.
Gelukkig hebben wij als koppel nooit veel belang gehecht aan status of luxeproducten. Hier zijn eenvoudige auto’s (ja, meervoud !) en we hebben nog altijd zo’n grote bak van een televisie, hij werkt nog altijd, dus een nieuwe hoeft nog niet.

zocht vanuit de tent : in de zomer nam ik de tent en ging ik kamperen bij een Hollandse boer.

Ik geniet zonder mij schuldig te voelen

Wat doe ik dan op die dag dat ik niet ga werken ? Ik geniet. Ik doe dingen die ik graag doe : studeren, wandelen, sporten, fietsen, uitstappen doen, lezen, bloggen. Dat klinkt als luxe en zo ervaar ik dat ook. Tijd is de grootste luxe die er is. Dat is onbetaalbaar.

Er is niet altijd begrip voor wie deeltijds gaat werken. Heb je (kleine) kinderen, dan wordt het – voor de vrouw althans – nog geaccepteerd, maar zomaar een dag vrij in de week om ‘niets te doen .. ? ‘. Ik heb er mij lang schuldig om gevoeld. Het is maar wat je begrijpt onder dat niets doen. En ten lange leste : ik word ook niet betaald op die dag, je wijst iemand die op zondag in zijn luie zetel ligt toch ook niet met het beschuldigend vingertje ?

10 tips om je leven in balans te houden

1. Stel in alles je prioriteiten.

   Meestal komt er zoveel op je af (zowel op het werk als in je gezin als in je vrije tijd) dat je gegarandeerd tijd tekort komt. Denk na over wat echt belangrijk is en hoeveel tijd je er wil in steken.

2. Praat met je collega’s, baas, echtgenoot en kinderen

   Iedereen om je heen heeft een partiëel zicht op je en beseft niet in welke situatie je zit. De meeste mensen zijn bereid om je te helpen als het je teveel wordt.

3. Sluit compromissen

   Zo eten wij warm op het werk. Ja, het eten is lekkerder bij ons thuis, maar daar moeten wij boodschappen voor doen, het eten klaarmaken, tafel zetten en alles ook nog eens opruimen. Hetzelfde geldt voor heel veel werk : goed is ook voldoende en sommige taken vragen ook niet meer dan een voldoende. Wie deeltijds werkt beschikt over minder geld en moet misschien genoegen nemen met minder dure zaken. Ik heb er zelf geen last van, maar het kan.

4. Plan je week

   Voor mij is dit onzettend belangrijk om te zien of die prioriteiten nog kloppen. Als ik mijn dag niet plan, dan ga ik toch altijd weer ‘werken’ in de zin van ‘presteren’. Het werk eindigt nooit, of dat nu bij je baas is of het huishouden of met je kinderen. Je kan dus best gewoonweg tijd inplannen voor wat je belangrijk vindt en waartoe je anders nooit komt als je wacht tot ‘het werk af is’. (Wat nooit gebeuren zal)

5. Wacht niet tot je pensioen

   Om te doen wat je echt wil doen. Straks is het te laat of ben je te oud. Het hoeven geen grote dromen te zijn. Ooit wil ik naar Santiago de Compostella wandelen. Maar dat ‘ooit’ houdt mij niet tegen om nu al heel lange wandeltochten te doen !

6. Neem nu en dan tijd voor jezelf en elkaar

   Het lief en ik, wij gaan nu en dan weg en doen dan …. niets. Och ja, we eten samen en we wandelen wat, maar eigenlijk zijn we vooral gewoonweg bij elkaar zonder dat we beiden met allerlei zaken bezig zijn. Rustig de krant lezen of een fietstochtje waar niets moet. Een wandeling langs het strand of langs de Demer ! (Wij wonen nu niet echt dicht bij zee !).

7. Hou je financieel gezond

   Hou overzicht op je financiëen. Dat geeft rust. Toen ik minder ging werken vroeg ik mij af hoe erg we dit financieel zouden voelen. Er wordt ondertussen nog evenveel gespaard als voorheen. Blijkbaar hebben we ons een beetje aangepast, of omgekeerd : ons niet aangepast aan de loonsverhogingen. Net zoals werk en leven wat in balans moeten zijn, is dat ook het geval met je financieën.

8. Laat je niet verlammen door de gedachte aan je pensioen

   Ik heb mij daar lang laten door verlammen en wel in die zin dat ik dacht : als ik op pensioen ga, dan doe ik dit, dat … enzovoort. Omgekeerd ken ik collega’s die bij iedere mogelijkheid van deeltijds werken als de dood zijn over welke gevolgen dit zal hebben voor hun pensioen. Natuurlijk moet je financieel gezond zijn en vooruitziend, maar je kan toch niet leven in functie van je pensioen ? Ik denk dan – mijn gedacht – dan spaar ik NU wat meer en leef ondertussen zoals ik wil.

9. Durf alles in vraag te stellen

   Is de job die je doet wel de job die je wil doen ? Zijn er mogelijkheden om je job anders te doen ? Andere taken ? Moet je huis wel iedere avond/week helemaal op orde zijn ? Hoeveel geld heb je echt nodig ? Zijn de taken thuis goed verdeeld ? Ben je gelukkig zoals het nu is ?

10. Hoe zal ik terugkijken op mijn leven op mijn sterfbed

    Dit is iets dat mij, gezien mijn ervaringen, heel erg bezig houdt. Ik hoop dat ik niet moet zeggen : had ik maar meer tijd voor mijn familie en kinderen gemaakt (wat wellicht wel het geval zal zijn), had ik maar meer tijd gemaakt om te doen wat ik echt wou doen, had ik maar meer mijn hart gevolgd.

Tot hier toe de tips. Ik merk dat ik veel in dezelfde val trap van toch te willen “presteren”, zij het op het werk, zij het in hobbies. Op zich is daar niets mis mee, zolang ik het maar doe omdat ik het leuk vind en niet omdat ik verslaafd ben aan prestaties.

Iemand nog tips voor een goede balans ? Ik hoor het graag !

Photocredits. Foto 1 Dit is geen eigen foto maar valt onder COC-license. Ook al mag je foto's onder COC license zomaar overnemen, ik vermeld het toch maar netjes.