Barcelona

Vierde dag in Barcelona. Voor de zoveelste keer. Ik kan het wellicht niet eens op vier handen tellen hoe vaak ik hier al geweest ben. Bijna ieder jaar. Vanaf de tijd dat ik amper op 2 benen kon staan. Niet dat ik mij veel van Barcelona herinner uit die peutertijd, ik herinner mij vooral mijn ouders refrein over ons, kinderen in Barcelona : “als ze maar water en zand hebben”, en dan doelde ze op de zwembaden en het strand. En waar was dat. Of het nu Barcelona of de Belgische kust was – waar we overigens in de zomer nooit heen gingen – water en zand was genoeg. Vooral water. Want wij zwommen veel en graag. Wij : de kinderen van een bevriend koppel van mijn ouders (2 jongens, joewie) en ik. Leeftijdsgewijs zat ik net tussen hen in. Kon niet beter zijn.

Maar goed, de obligate uitstappen naar de stad waren er toch en hardnekkigheid wint : ik begon van Barcelona te houden. Van de muziek die toen overal Spaans was. Van de tapas die overal te krijgen waren. Barcelona is veel veranderd. In mijn kindertijd was alles Spaans en dat ligt niet aan mijn kinderlijk geheugen. Globalisatie kon je toen nog niet zien in de straten. Er waren geen grote winkelketens die heel Europa, of liever het westelijk halfrond bezaten. Het was een ontdekking van anders eten (veel zoet ’s morgens) en drinken (cola hadden ze wel).

En toen begon het. Op de Placa Catalunya. Een gedrocht van een gebouw : El Corte Inglés. Modernistisch, jawel, maar totaal niet in harmonie met de rest van de gebouwen. Maar goed, El Corte is dan nog tenminste Spaans. Het kon natuurlijk niet lang duren of aan de overkant van het beroemde plein rees een nieuw gebouw al waar in grote letters Fnac en Habitat stond. Er kwam een Hard Rock café – kon ik nog even smaken als herkenningspunt in wereldsteden. En voor ik het goed wist was alles eender als overal in Europa : H&M, C&A, The Bodyshop, Starbucks, tot Mediamarkt toe. Barcelona verloor een beetje haar ziel.

Een beetje. Want het kan mijn liefde voor deze stad niet temperen. De stad die o zo vernieuwd is sedert ik er in de 70er jaren kwam. De uitbreiding naar het strand, (90er jaren), de nieuwbouw en vooral de toegenomen welvaart hebben van Barcelona een prachtige stad gemaakt – als ze dat al niet was natuurlijk. Er is ontzettend veel aandacht voor architectuur en zeg maar ronduit ruimtelijke ordening. Het is een stad met een visie. Een prachtige stad waar ik altijd een beetje thuiskom.