1000 vragen #58 Hoe mild ben je in je oordeel ?

Wie antwoordt hier dat hij niet mild is ?

Ik had deze vraag al een paar weken op voorhand gezien en ik twijfelde of ik er wel een antwoord zou op geven. Zeg nou zelf, vindt iedereen niet van zichzelf dat hij mild is in zijn oordeel ? Maar de vraag bleef hangen in mijn hoofd. Zo lang ik over ‘anderen’ dacht (die volgens mij allemaal zouden schrijven dat ze mild zijn) dacht ik dat alles afhing van wat je begrijpt onder mild. Je kan mild zijn in je daden en vriendelijk tegenover mensen, maar je hoofd kan iets heel anders zeggen. En toen vroeg ik mij af of ik wel nog zo mild was.

Kortgerokt of alles verhullend

Ik dénk – maar durf dat niet zomaar te schrijven, vandaar straks meer – dat ik best mild ben. Zo kan ik bijvoorbeeld nooit echt kwaad zijn en al helemaal niet lang. Dat vind ik zo’n verspilling van (eigen) energie dat ik het niet doe. Wellicht ook niet kan. Energie steken in iets wat zinloos is. Dan maar aanvaarden zoals het is.

Wat diversiteit betreft (in àlle betekenissen van het woord, dus niet alleen wat bevolkingsgroepen betreft) denk ik heel mild te zijn.  Een mens moet doen wat hij denkt dat goed is (ethisch) of mooi is (esthetisch). Zolang hij de andere daarmee niet stoort. Zo vind ik het helemaal oké als mensen naar een naturistenkamp willen gaan (maar ik no way), maar buiten zo’n kamp wil ik het wel liever aangekleed. Kortgerokt of alles verhullend, dat maakt me verder niets uit. Ik zal daar wel een idee over hebben, maar het raakt mij niet. Zolang niemand mij verplicht tot dezelfde smaak of daden als hij/zij en ik evengoed niet geoordeeld word op wat ik mooi vin of in ethisch opzicht beter. Opnieuw: voor zover niemand anders daar onder lijdt. Geldt dus ook voor mij !

Ergernis

Toen ik verder nadacht over mildheid stelde ik mij in gedachten iemand voor die werkelijk geen enkel oordeel zou hebben. Iemand die dus extreem mild is. Toen ik verder dacht, kwam ik op ergernis. Zo iemand ergert zich wellicht nergens aan. Omdat hij oordeelloos is.
Toen kwam het inzicht. Ik erger mij best wel aan dingen (waar anderen zich duidelijk niet in ergeren), dus moet ik toegeven dat ik onmogelijk kan antwoorden dat ik in alles mild ben.

8 zaken waarin ik mij erger

1. inefficiëntie: als ik moet samenwerken met mensen waarvan het tempo beduidend lager ligt of waarbij oeverloos ‘geleuterd’ (mijn woord !) wordt en het ontbreekt aan daadkracht dan is dit een beproeving van mijn mildheid.
   Je kan mij gek krijgen met zoiets.
2. beledigingen en pesten: je zou denken dat het in een wereld van volwassenen niet voorkomt, maar spijtig genoeg wel. Ook bij jongeren. Wanneer ik geconfronteerd wordt met sexting onder leerlingen ben ik alles behalve mild. Ik wéét beroepshalve dat je inderdaad niet mild mag zijn voor de dààd maar juist wel voor de persoon achter de daad… maar toch. Jaren nadien weet ik het nog wie het was. Het slachtoffer evengoed.
3. gebrek aan besluitvaardigheid: ik kan best goed werk uitvoeren als dat moet. Ik hoef het zelfs niet eens te zijn met de manier waarop het gedaan wordt (als het maar efficiënt is) of zelfs het doel.  Ik snap dat mijn zienswijze maar één is en anderen evengoed een (betere) inbreng hebben. Maar zeg me wel duidelijk wat je wil en verander geen tien keer van gedacht !
4. sluikstorten: misschien verwondert je dat omdat ik mezelf niet als heel groen beschouw. Maar als ik ga lopen/wandelen en ik merk dat er hele zakken vuilnis in de gracht zijn gedumpt, dan erger ik mij blauw. Geen mildheid voor sluikstorters.
5. Evengoed geen mildheid voor snelheidsduivels. Dat begrijp ik niet en weiger ik te begrijpen. Er is geen excuus om gevaarlijk te zijn op de weg ook al denk je dat de weg van jou is.
6. afspraken niet nakomen of te laat komen. Yep. Geen vergiffenis hier !
7. onduidelijk communiceren. Ik besef dat het makkelijk is voor mij om dit hier te schrijven, de meeste mensen vinden hun eigen communicatie wél duidelijk. Misschien ligt het aan mij en heb ik meer nood aan duidelijke communicatie nodig. Het is misschien een trekje van mij. Ik hoor mezelf dikwijls tegen anderen zeggen ‘maar wat wil je nu uiteindelijk zeggen ?’ en dat is in het beste geval. Het slechtste geval is wanneer mensen denken dat ze iets gecommuniceerd hebben omdat ik het door de lijnen heen zou moeten gemerkt hebben. Ik heb zoveel fantasie dat ik dat niet (meer) doe. Tussen die lijnen zitten tal van mogelijkheden dus doe ik het niet.
   Nou ja, geen echte ergernis hier, eerder een dringende vraag.
8. Loze argumenten. Veralgemeningen (van het particuliere naar het algemene), generaliseringen, bouwen op ‘maar dat is toch zo’ of ‘iedereen weet dat toch’, maar geen grond voor het argument hebben.

Tja, het is me wat.

Biecht

Met zo’n biecht maak ik mezelf zeker niet sympathiek. Ik merk wel dat ik milder word met ouder worden.  Dat de wereld niet maakbaar is en je heel weinig onder controle hebt is iets wat ik met vallen en opstaan heb moeten leren (en nog altijd leer).

Ik hoop milder te worden. Behalve ten aanzien van de sluikstorters en de snelheidsduivels dan !

[perfectpullquote align=”full” cite=”” link=”” color=”” class=”” size=””]Hebben jullie ook zo’n zaken waarin jullie je heel erg ergeren ? [/perfectpullquote]

“1000 vragen aan mezelf”  gaat terug op een boekje dat een tijd geleden bij Flow zat. Het is een klein boekje en er is geen plaats voorzien om te antwoorden, daarom dacht ik : waarom niet op de blog ? Voor het pure plezier van het schrijven ? Het verzamelen van herinneringen, wat volgens Gretchen Rubin, bijdraagt tot geluk ? Vandaar een nieuwe rubriek : 1000 vragen over mezelf.
Niets weerhoudt je om mee te doen !